"Ένα
φθινόπωρο ακόμα, στριμωγμένο ανάμεσα σε καυτό ήλιο και ανάσες παγετού,
περιμένει/ να γυρίσουμε από τα εξόριστα χρόνια, εκεί που τρώγαμε τη ζωή
μας, σε πολέμους και θυσίες/ σημαία περήφανη στέκει τώρα στο χτύπημα του
ανέμου, ο κόσμος άλλαξε φωνάζει, νικήσαμε/ μα εσύ κι εγώ χαμένοι
στεκόμαστε, σαν εικόνες σε χαμένο ξωκκλήσι, κουρασμένοι πια/ δεν ήταν
ότι αγωνιστήκαμε πολύ για τη νίκη, ή ότι χάσαμε στη σύγκρουση,
μεταφέροντας παλιά τραύματα/ ήταν ότι δεν ζήσαμε ότι αγαπήσαμε, ότι δεν
σε γνώρισα πραγματικά κι ας ήσουν πάντα εκεί/ οι δρόμοι τα βουνά κι η
νύχτα μας κορόιδεψαν, μας ξέχασαν μόνους, σχεδόν παρατημένους/ τι κρίμα,
πόσο άδικο, να θέλεις να ζεις αληθινά και να μαζεύεις μόνο μετρημένα
χρόνια/ Ένα φθινόπωρο ακόμα, στριμωγμένο ανάμεσα σε καυτό ήλιο και
ανάσες παγετού, περιμένει".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου