Λεύκωμα

Ανοίγω το τετράδιο των προσωπικών μου διαδρομών
και ταξιδεύω…
Σελίδες η μια πάνω στην άλλη.
Γραμμές η μια κάτω απ’ την άλλη.
Λέξεις η μια δίπλα στη άλλη.
Προσεκτικά καλλιγραφημένες… αναμνήσεις.

Η περιπλάνηση βασανιστική.
Το παραμύθι ατέρμονο.
Οι σκέψεις προσωπικές.
Ο κόσμος μάταιος.
Αναρωτιέμαι: ξεπερνιέται η ματαιότητα;

Κλείνω τα μάτια και πλημμυρίζω με πολύχρωμες αναμνήσεις…
Ξεθωριασμένες εικόνες του εαυτού μου,
αφτιασίδωτες!
Μέσα στη φθορά και στην αφθαρσία της καθημερινότητας.
Χαρές και λύπες, γεγονότα σημαδιακά…
Αφές, οσμές κι αισθήσεις.

Κι όμως…
Το βιβλίο το βρήκα κλειστό και τη σελίδα άγραφη

Η μελαγχολία πικρή
Οι λογισμοί πληγωμένοι
Και… το μέλλον αβέβαιο.

Παρελθόν και παρόν έγιναν ένα.
Καιρός να μαζέψουμε τα σκόρπια χαρτιά μας
που κρύβουν αποθέματα αγάπης.
Καημούς, πόθους και μνήμες.
Τις μαδάω μια μια
σαν τη μαργαρίτα.
Για να μάθω αν κάποιος με θυμάται…

Η λαχτάρα βουβή.
Η αγωνία ανώφελη.
Το λεύκωμα συμπληρωμένο.
Η πένα μου αδύναμη.
όπως και η φωνή μου.

Άφησα τα χέρια μου να ταξιδέψουν στο χρόνο.
Ν’ αγγίξω τον ορίζοντα.
που ορίζει την τροχιά της μοίρας μου.

Η μοίρα άγραφη.
Ο στεναγμός βαθύς.
Μου δίνει μοτίβα να κρατώ τη χαμένη μου νιότη…