Ξύπνησα
με τα απαλά φιλιά μιας
προσδοκίας
που άφησε τα ρούχα της
σ’ αυτόν εδώ τον καναπέ.
Ξεφτισμένα κρόσσια
σαν ίχνη από όνειρα,
μιας παλιάς καρό κουβέρτας
εδιναν
εναν τόνο αυθεντικού
στη σκηνή.
Τόμοι σοφίας
κουρασμένοι
κοιμόντουσαν πιο πέρα
με ύφος γαλήνης.
Σίγουροι κατά βάθος
ότι κι εγώ τους ανήκω
από καρδιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου