στο λιόγερμα μιάς Κυριακής φευγάτης
ήλιος τρεκλίζοντας που έδυε ... σακάτης
στη γκρίζα ράχη του ξερακιανού βουνού.
Μενεξεδένιες ... ξεφτισμένες πινελιές
κάποιου ζωγράφου ξεχασμένου απ τον χρόνο
φυλακισμένη η ψυχή σε φαύλο θρόνο
κιβούρι σάρκινο ... το σκεύος ευτελές.
Ασθμαίνοντας διολισθαίνω στο κενό
τ` αναστημά μου με αναίδεια ορθώνω
οραματίζομαι ... το θαύμα κατορθώνω
τους δαιμονές μου ευλογώ και επαινώ.
Αρχαίο θέατρο, φθίνουσα η ζωή
αισχρά μονόπρακτα ... τυχαίες παραστάσεις
σε εξωθούν ... θέλεις να κάνεις υπερβάσεις
έως την έσχατη του είναι σου πνοή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου