Η ανελέητη ωραία κυρία

Μετάφραση, Βαγγέλης Αθανασόπουλος

Γιατί ’σαι ταραγμένος ιππότη,

Και μόνος και χλομός περιφέρεσαι;

Το σπαθόχορτο ξεράθηκε στη λίμνη,

Και κανένα πουλί δεν τραγουδά.

Γιατί ’σαι ταραγμένος ιππότη,

Τόσο καταβεβλημένος και τόσο πονεμένος;

Η σιταποθήκη του σκίουρου είναι γεμάτη

Κι ο θερισμός έχει τελειώσει.

Στο μέτωπό σου βλέπω έναν κρίνο,

Με την υγρασία της αγωνίας και με σταγόνες πυρετού,

Και στο μάγουλό σου ρόδο θαμπό

Να μαραίνεται γρήγορα κι αυτό.

Συνάντησα μια κυρία στα λιβάδια,

Πολύ ωραία –παιδί νεράιδας,

Τα μαλλιά της μακριά, πόδι ελαφρύ,

Και τα μάτια της άγρια.

Για το κεφάλι της έπλεξα στεφάνι,

Και βραχιόλια, και ζώνη ευωδιαστή.

Με κοίταξε σαν ν’ αγαπούσε

Με στεναγμό γλυκό.

Την κάθισα στο άτι μου

Και τίποτ’ άλλο όλη τη μέρα δεν είδα,

Γιατί έσκυβε πλάγια, και τραγουδούσε

Τραγούδι νεράιδας.

Μου βρήκε ρίζες γλυκές,

Κι άγριο μέλι, και μάννα –δροσιά,

Και σε γλώσσα παράξενη είπε –

«Αληθινά σ’ αγαπώ».

Με πήρε στο μαγεμένο της σπήλαιο

Κι εκεί έκλαψε και στέναξε πικρά,

Κι εκεί έκλεισα τα άγρια άγρια μάτια της

Με τέσσερα φιλιά.

Κι εκεί μ’ αποκοίμισε

Κι εκεί ονειρεύτηκα –τι συμφορά! –

Το τελευταίο μου όνειρο

Στην κρύα του λόφου πλαγιά.

Είδα χλομούς βασιλιάδες και πρίγκιπες,

Χλομούς πολεμιστές, όλοι με τη χλομάδα του θανάτου.

Φώναζαν –«Η Ανελέητη Ωραία Κυρία

Σε έχει σκλάβο!»

Είδα στο λυκόφως τα στερημένα από αγάπη χείλια τους,

Ορθάνοιχτα από τρομερές προειδοποιήσεις,

Και ξύπνησα και βρέθηκα εδώ,

Στην κρύα πλαγιά του λόφου.

Και γι’ αυτό μένω εδώ τώρα

Και μόνος και χλομός περιφέρομαι.

Παρ’ όλο που ξεράθηκε το σπαθόχορτο στη λίμνη,

Και κανένα πουλί δεν τραγουδά.