ΑΜΟΡΓΟΣ
Έργο 46 (1970 - 1987)
Καντάτα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Γκάτσου, για μια γυναικεία φωνή, δυο ανδρικές, μικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα.
Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη, Tάσης Χριστογιαννόπουλος, Δώρος Δημοσθένους
Ενορχήστρωση - Αναπροσαρμογή: Νίκος Κυπουργός
Μουσική Διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
Διεύθυνση χορωδίας: Αντώνης Κοντογεωργίου
H μουσική σχέση του Μάνου Xατζιδάκι με την AΜΟΡΓΟ δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί παρά μόνο μέσω της σχέσης του με τον Nίκο Γκάτσο, σχέσης πολυετούς, βαθιάς, σχέσης ζωής. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Χατζιδάκις ήταν δεκαεπτά ετών και ο Γκάτσος εικοσιοκτώ.
Μελοποίησε στίχους του Γκάτσου και άλλων ποιητών ή στιχουργών, απέφυγε όμως -με λίγες εξαιρέσεις- τη μελοποίηση ποιητικών έργων. Πάντα πίστευα, έλεγε, ότι η ποίηση και η μουσική έχουνε μια αυτάρκεια και δεν περιμένουνε τα καινούρια έργα για να ξαναϋπάρξουν.
Ο Χατζιδάκις θεωρούσε ότι η AΜΟΡΓΟΣ δεν είναι ένα υπερρεαλιστικό ποίημα• είναι ένα ελληνικό ποίημα, με χρήση κάποιων υπερρεαλιστικών στοιχείων, τα οποία όμως υπάρχουν στην ίδια την ελληνική παράδοση. Γι αυτό και ο Γκάτσος δεν δυσκολεύτηκε να τα μεταφέρει στο νεοελληνικό τραγούδι, δίνοντας μια καινούργια αίσθηση, αλλά στην ουσία επαναφέροντας τα διαχρονικά στοιχεία που περιείχε η ελληνική παράδοση.
Παρά την μακρόχρονη σχέση του με το ποίημα και τις επανειλημμένες εξαγγελίες ολοκλήρωσης του, στην πράξη ο Xατζιδάκις αφιερώθηκε αποκλειστικά στη σύνθεσή του σε δύο μόνο συγκεκριμένες χρονικές περιόδους:
H πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 1972 στη Nέα Yόρκη, λίγο πριν την επιστροφή του στην Eλλάδα. Στην πρώτη εκείνη μορφή του έργου προβλέπονταν αφηγηματικά μέρη ανάμεσα στα τραγούδια, με τον Aλέξη Mινωτή ως αφηγητή, και τον Δημήτρη Χορν στο ρόλο του Βυζαντινού χρονογράφου.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1986 γράφει το Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, και σχεδιάζει κάποιες μελωδίες για μερικούς από τούς τελευταίους στίχους του ποιήματος: Xρόνια και χρόνια πάλεψα. Tον Mάιο και τον Iούνιο του 1987 καταπιάνεται για τελευταία φορά με το έργο.
Το 1981, καλεί τον Νίκο Κυπουργό από το Παρίσι να αναλάβει την ενορχήστρωση του έργου, υπό την καθοδήγησή του, ώστε εκείνος να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ολοκλήρωση της μελοποίησης, εν όψει της επικείμενης εκτέλεσης του έργου στα πλαίσια του Mουσικού Aυγούστου στο Hράκλειο Kρήτης. Tελικά, υπό την πίεση του χρόνου, στην Kρήτη αρκέστηκε να παρουσιάσει έξι από τα τραγούδια που ήδη είχε συνθέσει στην Aμερική, για φωνή και πιάνο. Tο 1987 προαναγγέλλει εκ νέου το έργο και αναθέτει και πάλι στον Νίκο Κυπουργό την ενορχήστρωση. H παρουσίαση όμως του έργου αναβάλεται για μία ακόμα φορά.
Έτσι η ΑΜΟΡΓΟΣ εξακολουθεί να παραμένει ένα «ανολοκλήρωτο» ταξίδι επιστροφής. Κι επειδή δεν είναι νησί, μπορεί κανείς να φτάσει εκεί, μόνο στα όνειρά του!
To καλοκαίρι του 2003, η ΑΜΟΡΓΟΣ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Hρώδειο (26 Iουνίου) και σήμερα, δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί από τον ΣΕΙΡΙΟ.
Έργο 46 (1970 - 1987)
Καντάτα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Νίκου Γκάτσου, για μια γυναικεία φωνή, δυο ανδρικές, μικτή χορωδία και συμφωνική ορχήστρα.
Τραγουδούν: Μαρία Φαραντούρη, Tάσης Χριστογιαννόπουλος, Δώρος Δημοσθένους
Ενορχήστρωση - Αναπροσαρμογή: Νίκος Κυπουργός
Μουσική Διεύθυνση: Λουκάς Καρυτινός
Διεύθυνση χορωδίας: Αντώνης Κοντογεωργίου
H μουσική σχέση του Μάνου Xατζιδάκι με την AΜΟΡΓΟ δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί παρά μόνο μέσω της σχέσης του με τον Nίκο Γκάτσο, σχέσης πολυετούς, βαθιάς, σχέσης ζωής. Όταν πρωτογνωρίστηκαν, ο Χατζιδάκις ήταν δεκαεπτά ετών και ο Γκάτσος εικοσιοκτώ.
Μελοποίησε στίχους του Γκάτσου και άλλων ποιητών ή στιχουργών, απέφυγε όμως -με λίγες εξαιρέσεις- τη μελοποίηση ποιητικών έργων. Πάντα πίστευα, έλεγε, ότι η ποίηση και η μουσική έχουνε μια αυτάρκεια και δεν περιμένουνε τα καινούρια έργα για να ξαναϋπάρξουν.
Ο Χατζιδάκις θεωρούσε ότι η AΜΟΡΓΟΣ δεν είναι ένα υπερρεαλιστικό ποίημα• είναι ένα ελληνικό ποίημα, με χρήση κάποιων υπερρεαλιστικών στοιχείων, τα οποία όμως υπάρχουν στην ίδια την ελληνική παράδοση. Γι αυτό και ο Γκάτσος δεν δυσκολεύτηκε να τα μεταφέρει στο νεοελληνικό τραγούδι, δίνοντας μια καινούργια αίσθηση, αλλά στην ουσία επαναφέροντας τα διαχρονικά στοιχεία που περιείχε η ελληνική παράδοση.
Παρά την μακρόχρονη σχέση του με το ποίημα και τις επανειλημμένες εξαγγελίες ολοκλήρωσης του, στην πράξη ο Xατζιδάκις αφιερώθηκε αποκλειστικά στη σύνθεσή του σε δύο μόνο συγκεκριμένες χρονικές περιόδους:
H πρώτη ήταν το καλοκαίρι του 1972 στη Nέα Yόρκη, λίγο πριν την επιστροφή του στην Eλλάδα. Στην πρώτη εκείνη μορφή του έργου προβλέπονταν αφηγηματικά μέρη ανάμεσα στα τραγούδια, με τον Aλέξη Mινωτή ως αφηγητή, και τον Δημήτρη Χορν στο ρόλο του Βυζαντινού χρονογράφου.
Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 1986 γράφει το Πόσο πολύ σ’ αγάπησα, και σχεδιάζει κάποιες μελωδίες για μερικούς από τούς τελευταίους στίχους του ποιήματος: Xρόνια και χρόνια πάλεψα. Tον Mάιο και τον Iούνιο του 1987 καταπιάνεται για τελευταία φορά με το έργο.
Το 1981, καλεί τον Νίκο Κυπουργό από το Παρίσι να αναλάβει την ενορχήστρωση του έργου, υπό την καθοδήγησή του, ώστε εκείνος να αφοσιωθεί αποκλειστικά στην ολοκλήρωση της μελοποίησης, εν όψει της επικείμενης εκτέλεσης του έργου στα πλαίσια του Mουσικού Aυγούστου στο Hράκλειο Kρήτης. Tελικά, υπό την πίεση του χρόνου, στην Kρήτη αρκέστηκε να παρουσιάσει έξι από τα τραγούδια που ήδη είχε συνθέσει στην Aμερική, για φωνή και πιάνο. Tο 1987 προαναγγέλλει εκ νέου το έργο και αναθέτει και πάλι στον Νίκο Κυπουργό την ενορχήστρωση. H παρουσίαση όμως του έργου αναβάλεται για μία ακόμα φορά.
Έτσι η ΑΜΟΡΓΟΣ εξακολουθεί να παραμένει ένα «ανολοκλήρωτο» ταξίδι επιστροφής. Κι επειδή δεν είναι νησί, μπορεί κανείς να φτάσει εκεί, μόνο στα όνειρά του!
To καλοκαίρι του 2003, η ΑΜΟΡΓΟΣ παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Hρώδειο (26 Iουνίου) και σήμερα, δυο χρόνια αργότερα κυκλοφορεί από τον ΣΕΙΡΙΟ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου