Μια τόσο δροσερή έχεις ειδή,
στον κόσμο των θνητών άγγελος είσαι,
κάθε καρδιάς κατέχεις το κλειδί,
αφού την ομορφιά ποσώς στερείσαι!
Η πένα μου για σένα μελωδεί,
αναστολές απ’ την καρδιά σου σβήσε,
να ξαναγίνω το μικρό παιδί
σαν θα μου δώσεις ό,τι μου αρνείσαι!
Πιστεύω πως εσύ δε θα γεράσεις
και χρόνους εκατό θα ξεπεράσεις,
γιατί έχεις τον έρωτα τροφό!
Ήλιος το πρόσωπό σου κι οι αχτίδες
πίνουν του κάθε χρόνου τις ρυτίδες
κι αγέραστη σε εικονογραφώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου