Των Ελληνίδων ο χορός με ξέπλεκα μαλλιά,
χυτά σαν ανεμίζουνε στους ώμους της Ελλάδας,
θυμίζουνε του Έρωτα πανέμορφα νησιά,
δώρα ολομέταξα της Αθηνάς Παλλάδας.
Το κάθε βήμα τους τρανό, σαν αψηλό βουνό,
το θέλημα των ουρανών χαράζει στην ψυχή,
να υφαίνει ώριο τον καιρό, τ ανθρώπου το μυαλό,
δικάζοντας τον θάνατο, μία φορά να ζει.
Το αιώνιο το έχουνε μονάχα οι Θεοί,
υψίστιοι γυρίζοντας στους μύριους γαλαξίες,
και των θνητών μεσίστιες, οι ώρες στη ζωή,
σπαράσσονται και θνήσκουνε, σε πρόσκαιρες πορείες...
Στις βάρκες των ονείρων μας, πέρασμα κρυφό,
όλοι μας ας κάνουμε, να βρούμε τον Κανένα,
που χρόνια αντιπάλεψε το Ένδον Σκοτεινό,
ολόφωτος να ξαναπεί το όνομα ΄Δυσσέας.
Και στην Ιθάκη του να βρει τον θάνατο Τρανό,
τον ήλιο έχοντας σκεπή, της Μάννας του Ελλάδας,
και τελευταία θύμηση, φιλί πολύ γλυκό,
της Πηνελόπης και του γιου, πριν γίνει πια Αιθέρας...
Νίκος Δημογκότσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου