ξεμπλέκω τους ήχους σαν κλωστές
και τους δένω κόμπους
μήπως η μουσική νικήσει τις κραυγές
η πραγματικότητα δεν είναι παρά
μια πτυχή της φαντασίας μας
ζαλισμένοι μέσα στη μοναξιά
ο ουρανός δεν θα μας χωρέσει
γι’ αυτό στενά κελιά χτίζουμε
να ξαπλώσουμε ελεύθεροι
αν τα ’βαζε η δύση
με την αυγή
ποιανής το μέρος θα παίρναμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου