Γλωσσίτσες χρυσοκέντητα φεγγάρια
Τής θάλασσας τα στήθι’ αναχαϊδεύουν
Παλεύουν με τού ήλιου τα κοντάρια
Δαντέλες πράσινες το νού μου κλέβουν
Τρέχουν τα λευκογάλαζα τα σπίτια
Σ’ ένα καράβι που τρελά χορεύει
Ο βράχος σκαλιστός βρύα σειρήτια
Ένας ψαράς χαρά μονάχος του γυρεύει
Η ομορφιά δεν άφησε ούτ’ ένα φίλο
Καμπάνες, λιόδεντρα , πεύκα, συντρόφους
Να μην ορίσει σκλάβο της στη Μήλο
Οι αυγούλες λυώνουνε τους κρύους ζόφους
Εδώ οι Θεοί πεθαίνουν νέοι κι εκείνοι
Η μέθη τούς χτυπάει, τούς παίρνει η ειρήνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου