Από τις "Ελλαμψεις" ...
Θυμάμαι τον φτωχούλη Μπέρτολτ Μπρεχτ
τώρα που ακονίζονται μαχαίρια.
Πάλεψα μόνη.
Ζυμωθηκα.
Η λαμψη της καρδιάς
σαν μικρό κουβάρι φως
που συσκοτίζει την τελευταία πράξη.
Τα χρωματα με εγκατελειψαν
όσο ο αγώνας θέριευε.
Παλεύω με το μαύρο.
Δαγκωνω τις σκέψεις μου
όσο οι μορφές λιώνουν
και γίνονται ροδόμερο.
Οι φωτιές ακουγονται
τόσο, μα τόσο έντονα
που στο τέλος θα μάς συντρίψει
το μεδουλι τους.
Ίσως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου