Ένα σπίτι φτιαγμένο με άχυρα
φτιαγμένο με ξύλα
μια μικρούλα ποτίστρα στην άκρη
με νερό λερωμένο
γεμάτο αίμα φτερά κι ακαθαρσίες
κι εσύ το πουλί στη γωνιά λαβωμένο
ο λαιμός σου στο στήθος να πέφτει
από το ράμφος σου στάζουν όνειρα
λιωμένα
πέφτουν στο πάτωμα πέφτουν και πέφτουν
ανακατεύονται με τα δάκρυα
γίνονται λάσπη.
Κάποτε η πόρτα ανοίγει
τετράγωνο από φως
εσύ δεν το περίμενες ποτέ
ξαφνιάζεσαι
σηκώνεσαι τραντάζεις τα φτερά σου
περνάς την πόρτα
χαμογελάς
σε τρώει η γάτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου