Το κόλπο είναι από τα πιο καλά.
Όσο εξαφανίζεσαι
τόσο πληθαίνεις μέσα μου
αυξάνεσαι
γίνεσαι ένα μπαλόνι
που έχω δεμένο
στον καρπό
να μη μου φύγει.
Σε κάποια βόλτα,
στο μπες-βγες
από αναμονή
σε αναμονή
σίγουρα θα σε χάσω.
**
Μαζί σου μόνο
φοράω το δικό μου δέρμα.
**
Όλο το πρωινό χαζεύοντας
αυτό το σκοτεινό πανί
που όλο φουσκώνει και τεντώνεται
και σκίζεται εδώ κι εκεί
κι αστράφτουν τ' άσπρα ξέφτια του
και χάνονται.
Κι ύστερα το νησί.
Βουίζει και τρέμει απαλά
χαρταετός μέσα σε μπλε πυκνό
με όλα του τα κρόσια ν' ανεμίζουν.
Κι όπως αργά-αργά μας κλείνει
η νύχτα στις κουρτίνες της
κρατάμε την ανάσα μας να μη μας βρουν
κι ακούμε το μοτέρ της φύσης να δουλεύει.
Ποιητική Συλλογή: Στα πέρα μέρη, Μελάνι, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου