Λιλή Βασιλάκη: Γίναμε στίγμα σε μια στιγμή…

 

 

 

Στέρφο φιλί

 

Γιατί του πόθου στέρφο το φιλί,

μες των χειλιών την κρήνη;

Σαν χέρσα τέρρα η ψυχή,

σταλαγματιά, σταλιά μην πίνει;

Οι πόθοι γίναν άνεμου φυγή,

κιτρινισμένα λήθης φύλλα.

Μια έγνοια, λίγη, σου ζητώ,

για Αγάπη, λίγο, μίλα!

Μια λέξη πόσο την ποθώ,

σαν τη βροχή πως καρτεράω,

γλυκό κρασί για να την πιω,

ωσάν αυγή τη λαχταράω...

Αστην σαν τη βροχή να ' ρθει.

Αστην σαν το νερό να τρέξει,

την κοίτη του νου μου να διαβεί,

σαν το δενδρί ζωή να στέρξει..

Μα, τί κι αν σου λέω τι ποθώ ;

εσύ, τα όριά σου έχεις κλείσει.

Σαν τρένο δίχως ρεύμα στο σταθμό,

στις ράγες π' έχει ξεψυχήσει...

 

 

**

Στο πλαίσιο μιας αυταπάτης

 

Μέσα στο πλαίσιο μιας αυταπάτης,

εγώ κι εσύ μιας πλάνης κράχτης...

Ζώσαμε κάστρο με μιαν ελπίδα,

ζητώντας γη και νια πατρίδα,

για να φωλιάσουμε τα όνειρα μας,

ρίζες, δενδριά μες στην καρδιά μας...

Ετσι δοθήκαμε αλλοπαρμένοι,

σε μιαν ουτοπία παραδομένοι!

Πέρασε η μέρα κι ήλθε το βράδυ,

γράφοντας λάθος το κάθε χάδι...

Γίναμε μιας σπίθας άφτρα,

νύχτα δίχως φεγγάρι κι άστρα...

Φύσημα ενός αέρα, σκόνη,

τέλια και θλίψη, απεγνωσμένοι...

Δεν στέργει καμιά πατρίδα,

νόθα και ψεύτρα η κάθε ελπίδα...

Γίναμε στίγμα σε μια στιγμή,

μιας αστραπής η παρακμή. ..

Πέρασμα, λήθη μιας εποχής,

σαν τον ατμό μιας μηχανής ...

Μια γκρι κορνίζα και παρελθόν,

δυο συννεφιές μες στο παρόν...

Δυο παλ ανταύγες στον ουρανό,

που μόλις σβήσαν το δειλινό...

Έτσι απλά σαν προσπερνά

θρόισμα ανέμου στα υστερνά...

Πόση θλίψη δρέπει η καρδιά,

σαν περπατά η μοναξιά...