Ημέρες χωρίς τις
αχτίδες του ήλιου
να χορεύουν
ασταμάτητα επάνω
στη λεία επιφάνεια
των αστρόπλοιών μας
Θα πρέπει να
πέσουμε σε λήθαργο
ή να τσιμπάμε τις
αισθήσεις μας
μέχρι να ματώσουν;
Το Σύμπαν
φουσκώνει και ξεφουσκώνει
καθώς προσπαθούμε
να μην αποκοιμηθούμε
Αγανακτισμένοι
κοιτάμε το τέλος
της παράστασης των
ονείρων μας
Το σκάφος της
αγάπης μας
βουλιάζει μέσα στο
γαλαξία
της
καθημερινότητας
Δε μπορούμε πια
ν’απαριθμήσουμε
τους πόθους, τις
λύπες, τους καημούς μας
που αχνοφαίνονται
πέρα
από τη σκοτεινιά
του γαλαξία
Τώρα γαλήνη
επικρατεί στο διάστημα
Η νύχτα του
απλώνει τριγύρω
την κυριαρχία των
εχθρικών πλανητών
Τώρα πια κανείς
από εμάς
δεν σηκώνεται να
μιλήσει
με τους αιώνες
φωτός, την ιστορία και το Σύμπαν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου