ΑΤΤΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ

Ο χρόνος,
ακολουθεί τις κηλίδες του θανάτου,
του αθάνατου διαστήματος,
του μεσούρανου εαυτού
που χαράζει πριν σαλπάρει
η αδιακρισία.

Ο χρόνος,
η ικμάδα θαυμασμού
στο απροσέγγιστον διάνθισμα
κάποιου παράξενου ουρανού
και μιάς παρθένας θάλασσας
που, ίσως, μας λησμόνησε.

Ο φόβος,
πάνω στα ασβεστωμένα χέρια
του αστερισμού,
ο ηνίοχος που αθέτησε όρκον
και ελευθέρωσε τα χρώματα
του ονείρου.

Ο φόβος,
δυό φώτα λυμένα
στον δίαυλο της πορείας.
Η αλμύρα στέκει ακόμα υπερήφανη
στην ακτή που αφήσαμε
στα ίχνη μας.

Σταυρακάκης Δημήτριος (Εύλογος)

ΑΤΤΙΚΟΣ εκ του ΑΚΤΙΚΟΣ.... εξ ου και ΑΤΤΙΚΗ=ΑΚΤΙΚΗ (αυτή που έχει πολλές ακτές)