Στην Ισμήνη
Σαν τα παράθυρα
που τα χτυπώ κατάμουτρα στην αθανασία
είναι τα λόγια
μου έτσι ιδανικά στη λύπη και στη μόνωσή τους
είναι τα λόγια
μέσα μου σαν μια πομπή τυφλών ανθρακωρύχων
Η κρύπτη του
ύπνου ελευθερώνει λίγα φωτεινά κι αδέσποτα
μετέωρα μες στα
στερεώματα. Τα μεταλλεία εφέτος
είναι σκληρά σαν
πέτρες για τα θηλυκά μας δάχτυλα
τα δάχτυλά μας
μακρινά προγονικά συμβόλαια
Πώς να τα
ξεριζώσω απ' τα πλευρά μου απ' τις θανάσιμες
πληγές σας απ'
τις λίμνες με τους άσπρους κύκνους
τα δάχτυλά μου
μακρινά προγονικά συμβόλαια;
Κλείσατε τ' άστρα
σε σοφά συρματοπλέγματα
κλείσατε τις
ψυχές σας σ' άθλια σανατόρια
και συναλλάζεστε
τις έννοιες σαν εμπόρευμα
Μα εγώ βουτώ μες
στη φωτιά και υψώνω αντίκρυ σας
τα δάχτυλά μου
κηροπήγια του θανάτου σας
γι' αυτό με
βλέπετε με βήματα αλλοπρόσαλλα
να δρασκελίζω τις
πλατείες με τα μεγάφωνα
τους
σαλτιμπάγκους της στοάς και μες στο βλέμμα τους
ένα ηλιοτρόπι που
γελά. Γι' αυτό με βλέπετε
πάνω απ' τους
ύπνους σας να κλείνω τα παράθυρα
κατάμουτρα στην
ηθική των ήλιων. Ποιος θα βάλει
πριν πέσει η
νύχτα σε μια τάξη αυτές τις ετοιμόρροπες
φωνές των μάταιων
ημερών μας;
Κατεβαίνω τώρα
σε μεταλλεία
κρυφά και τ' ανεβάζω σαν τετράγωνα
γέλια στις πλάτες
μου ώριμα. Θα τα λυτρώσω, ω άνθρωποι
ή θα με θάψει ο
σκοτεινός όγκος του ωραίου; Ολόγυρα
με τους αγκώνες
των βουνών σ' αρχαίες κοιλάδες
-λίκνα μεγάλα της
βροχής και της φτωχολογιάς-
τώρα ανεβαίνω
κυκλωμένος μ' αλαφρές φτερούγες
φτερούγες μέσα
μου πλωτές
Θα
σας λυτρώσω, ω άνθρωποι
ή θα με θάψει ο
σκοτεινός όγκος του Ωραίου; Καμπάνες
σαν γλώσσες
τρομερές ακούγονται από πέρα- να 'ναι
τάχα αναστάσιμες
ή πένθιμες δεν ξέρω. Ξέρω
πως η άθλησή μου
ανοίγει σαν κλουβιά τα στήθη σας
κι όλο ανεβαίνω
κυκλωμένος μ' αδερφές φτερούγες
Φτερούγες
γράμματα ανοιχτά της γης που μ' έχασε
φτερούγες
μακρινές θωπείες της γης που θα 'βρω
(Συλλογή Οι εφτά
πληγές, 1950)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου