«Καίγονται χρόνια» (απόσπασμα)

ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΙΑΣ

Σπάγγοι στα άκρα

Ωραία ωραια τα άδεια κεφάλια

Από τα μάτια ο κόσμος

Από τα δάχτυλα η νύχτα

Η μαύρη κρούστα των κυπαρισσιών

Αναβλύζουν τα φώτα

Κι ο μυελός

Φωσφορίζοντα πλήκτρα της υστερίας

Και δεν διακρίνω

Πάνω απ’ την πόλη

Αν το νησί

Υψώνεται μουντό

Και τρέμει

*****

ΑΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ Ή ΟΧΙ Η ΦΩΝΗ

Κοντά στο γυαλί ακούγεται η φωνή

πριν και μετά τα βήματα

σε λευκούς διαδρόμους

τα πρόσωπα απαιτούν το θρίαμβο

τώρα μες στη ζωή των άλλων

κι ανοίγουν οι πόρτες

τη μέρα που ακούγεται η φωνή

κοντά στο ματωμένο γυαλί

κοντά στο κρεβάτι που κυλάει

αυξάνει η κυκλοφορία στους διαδρόμους

το σώμα ανασηκώνεται για να προλάβει

την τελευταία λέξη  –    δικαίωμα

ο εκφωνητής καταλογίζει

βαριά ευθύνη

Άλλοτε τρυφερό

τώρα σκληρό κι ανέκφραστο

κεφάλι πεταμένο

κοντά στα σκουπίδια

που καίγονται τα χρόνια

βγαίνει το φίδι

έρχεται η γάτα

Αν ακούγεται ή όχι η φωνή

*****

ΤΙ  ΘΑΜΟΥΝ

Τι θάμουν

χωρίς εσένα κουρελάκι

απομεινάρι της προπέλας του έρωτα

κουβάρι σάρκας όνειρο φτερού

τι  θάμουν

όταν το μαύρο το νερό σκεπάζει

το πρόσωπο  το πάθος  την πράξη