(Πάνω σε πλώρη,αρμενιζα...)

Πάνω σε πλώρη,αρμενιζα
Κι ατένιζα, τον κόσμο...
Νταρντανα,ενός γκαζάδικου
Θεόρατο,σαν κάστρο
Βαριά όπως σαλπαριζε
Περήφανα,μπαταριζε
Σουρουπωνε,σαν...άναψε
Έναν,περίβλεπτο φανό
Στην γέφυρα..σαν άστρο
Ταξίδευε,ορθοπλωρα
Στα μπούνια,φορτωμένο
Δοκιμος,ήμουν σ´ονειρα
Το είχα ναυλωμένο..
Άκουγα,θύελλες..καιρούς
Ρεπόρτα,στα μεσαία...
Αργά όπως ξεμακρενε
Η μάνα μου,με σταυρωνε..
Τ´αδελφια μου,καμαρωναν...
Απο μια προκυμαία..
´´´´´´´´´
Γλίστρησε,στο άτυχο...
Ρυάκι του Θησεα..
Βαρδιόλες,που δεν πέρναγαν...
Απο το..Γιβραλταρ
Σειρήνες ανοργασμικές....
Στ´αυτια του..Οδυσσέα
Εγώ τις ειδα..θερμικές
Νεράιδες,στα ραντάρ...
´´´´´´´´´´´
Ανάστροφη,εκαναμε
Να βγουμ´απ´το Σουεζ
Τα παρακάλια θέλγητρα
Χαρουμενου..σολφεζ
Φτερουγιζαν ολογυμνες
Ξαπλωναν στην κουβέρτα..
Όλοι στις μπίγιες,δένονταν
Εγώ απ´τη μαγγιώρα
Απο ψηλά τους,εγνεφα
Να ´ρθουνε στην κουκέτα...
Ανυπαντρο με πέταξαν
Απο σαράντα,κύματα
Πάνω σε κούφια..πλώρα
Σαράντα,χρόνια ύστερα
Για ναυτικό..μιά ώρα
´´´´´´´´´´´´
Πρωτόμπαρκος,στα λάθη μου
Με είχαν..ξετρελανει
Αχερωντα το έβλεπα
Κάθε φορά που περναγα
Εκείνο το..κανάλι
Ο εφηβικος,ρομαντισμος
Τις έβλεπε..λιμάνι
Συνήθως ακυβερνητος
Προσάραζα..σε ξέρες
Τ´Ορμούζ..καραβοφάναρο
Βαπορι,που δε φτάνει...
Σειρήνες ,αρραβώνιαζα
Φουνταριζα,τις αγκυρες...
Στις γόνιμές τους μέρες...
Νόθα της φαντασίας..μωρά
Πίσω μου στην Μεσόγειο...
Τώρα για πάντ´ακουγονταν
Κατάρες..και φοβέρες
Κυκλωπες που το μάτι τους
Με κοίταζε..στραβά..
Λωτούς,πελώριους πέταγαν
Που έσπαγαν στη μάσκα...
Χυμούς τους όποιος,έπινε
Βαριά ..ναρκωτικά
Μαζι μ´αυτους μεγάλωνε
Δρασκελιζε τα,άστρα...
´´´´´´´´´´´´
Τήν Αφρική επλαγιασα
Γί ασφάλεια..costa costa..
Μόνος τιμόνι έκανα
Σε φοβισμένη,βάρδια ..
Του Καρκαβίτσα..ένα θεριό
Μια Ερυνία..κάρια..
Τρόμαξ´αμεσως..άλλαξα
Του ονείρου μου..τη ρότα
Κανείς δεν αντιλήφθηκε
Την..στραβοτιμονιά...
Έχασα την ορθοπλωριά
Το ´ριξα σε μουσσώνα...
Καιρός π´ολο...´φρεσκάριζε ´
Έφερε..τον κυκλώνα
Θερμές ριπές στροβίλιζαν
Νομείς και λώροι..ετριζαν
μηχανικοί καλάρανε..
Νερά απ το πανιολο
Ασιάτες,μαύροι και Ινδοί
Στην ίδια γλώσσα έβριζαν
Με,ένα χέρι..έσπαγαν
Βούδες,Κομφούκιους..τοτεμ
Μπρούτζινους,ξυλινους,Θεούς
Ένας Γαλλοφωνος,μιγάς
Μπασταρδεμενος..Χριστιανός
Φώναζε μόν ντιέ..ζετ´αιμ..
Κατόπιν,έβριζε κι αυτός..
Στη μητρική του,γλώσσα ..
Θεούς που εγκατέλειψαν
Πρώτοι,σαν ποντικοί..
Αυτο το καρυδότσουφλο
Της μοιρας το κουφάρι..
Μ´ονειρα,το φορτωσαμε
Το μούσκεψαν..τα δάκρυα
Βαρύ σαν μαξιλάρι ..
Κάστρο ,το φανταστηκαμε
Θρησκευτικό,γομάρι....
Συμβολ´ανυψώσαμε
Σε κάθε του καταρτι
Το είχαμε,ξεχωριστά..
Καθένας για καμάρι...
Μαζι τώρα προσευχονταν
Νεγροι τ´Αμαζονίου..
Με δέος κοιτούσαν,τον Σταυρό
Που είχα στεριώσει..πάνω Του
Φώτα ναυσιπλοΐας ...
Είχαν ονόματα..Χεσούς
Εμάννιουελ,Ηλίας
Είχαν την όψη πειρατή..
Με άδεια ..Ιεροεξεταστή
Είχαν μυηθεί,στους τόπους τους
Σε μιά υπεραλίευση..
Καθολικής...αλιείας
Όταν ο Πάππας,ένωνε..
Ακτές υποσαχάριες..
Μ´αυτες της Βραζιλίας...
´´´´´´´´´´´´
Κοινές,βλασφήμιες..και βρισιές
Στις..προσευχές..κατέβηκε
Σαν πεπλ´ο ουρανός
Μας τυλιξε σαν σύννεφο
Βαριά θερμή ομίχλη
Του αλμπουρρέτου,ο Σταυρός...
Ξεχωριζ´απο πάνω της..
Και τ´αστρο ο ..περίβλεπτος
Του Χαρου,κλεφτοφάναρο
Εφεγγε σαν καντήλι..
Για τάφος ήτανε..θερμός
Για όνειρα μικρός...
Που ευτυχώς δεν χωραγε...
Άλλους..ο Ινδικός
´´´´´´´´´´´´
Φοβήθηκε και χλωμιασε
Η πλώρη,η Γοργόνα
Στην αγκαλιά μου,φωλιασε
Εκείνη π´αγκαλιαζανε..
Μονάχα,ωκεανοί...
Δεν ήταν ανοργασμική...
Υγρή..απο τη φύση της
Δεν έβγαλε..κραυγή
Στην συνουσια,ψιθύριζε..
Με τρυφερή φωνή
Πως ήμουν ο καλύτερος
Ήμουν ιδανικός...
Σε θέρμη ίσως μού ´βγαινε
Λίγο,ο Ινδικός...
Αλλα, αφού...τον νικησες
Και καπετάνιος,πρόσθεσε
Είσαι μοναδικός.....
´´´´´´´´´´´´´
Μαζι ...μου υποσχέθηκε
Θα βγούμε,απ´τους κυκλωνες
Για πάντα θάμαστε,αγκαλιά
Πολλά θα κάνουμε παιδια...
Τ´αγορια,θα σου μοιαζουνε
Ελληνες Ποσειδωνες...
Οι κόρες οι γοργόνες μας
Του Μεγαλέξανδρου,ανηψιές....
Τώρα για σένα θα ρωτούν....
Ζεστές σαν στρωνουν θάλασσες
Στους άγριους χειμώνες....
´´´´´´´´´´´´´´´´
Όμως καθώς περνουσαμε
Από σβηστό...φανάρι
Σε μια θολή του,αναλαμπή
Προσεξα,μόνο η ...μισή
Σπαρτάριζε,στα χάδια μου
Και,ετρεμε σαν ψάρι...
Το βλέμμα της ανεκφραστο
Τυφλά...υποκρινόταν
Με υποσχέσεις ,ψίθυρους
Με ικανοποίησης σπασμους
Ειδα το πυρ..τη θάλασσα
Έβλεπα την γυναίκα...
Σαν κοπασε,η θύελλα
Σίγασε και το πάθος
Λικνίστηκε,βυθίστηκε
Στου,ωκεανού το βάθος...
´´´´´´´´´´´´´´
Έκτοτε,ακόμη πια μισώ
Πέλαγα,ωκεανούς..
Που μού ´πνιγαν τα όνειρα
Σαν καραβάκια,χάρτινα
Απο παιδι π´αρμενιζα..
Σε διάφανους γυαλούς..
Τώρα βαθειά κολυμπαγα
Στου έρωτα..καιρούς
Σκούρα,μπουκάλια πεταγα
Απ´αλκκολ,φτηνό...
Το θολωμενο μου μυαλό
Εβαζα για φελλό
Ευχές και σημειώματα
Λεύκωμα στο..βυθό......
´´´´´´´´´´´´´
Γύριζαν με την άμπωτη..
Γράμματα σφραγισμένα
Κοχύλια γραμματόσημα
Με μπλε μελάνι..θαλασσί
Τώρα καλογραμμένα..
Σ´αυτά ,την ξανα γνώρισα...
Στα κίτρινα ρομαντζα
Που διάβασα,ως ταξιδεψα..
Με τη γλυκιά,αναμονή..
Για λίγο,σε μπουνατσα..
´´´´´´´´´´´´´´
Απ τις νουβελες,εκλεψα
Την χάρη της,στο λόγο
Και μιας,μιγαδας,προσθεσα
Εκριμμα,μαγικό..
Που είχε την αγνότητα
Μιάς παιδικής μου φίλης...
Πρωτομπαρκος την γνώρισα
Στο campo allegre...Surinam
Κρεολή..προσωπικότητα
Μ´Ολλανδικη,ταυτότητα
Στο θρησκευμα..Καθολική
Μια..Βενεζουελιάνα
Ο χώρος ..εργασίας της
Ένα μικρό...νοικοκυριό
Ειχε κρεμάσει έναν Σταυρό
Μια Παναγιά..μ´ενα μωρό
Ποιος να την ξέχασε,εκει...
Μεσ´στην βαθιά..Καραιβικη
Σκέφτηκα με συμπονοια..
Mui bueno,basta..achi...
No dinero..marinero...
Καμμιά συναλλαγή!!.....
Che bonitos..ochos tiennes....
Είχα στο βλέμμα τη στοργή..
Ενός τυχαρπαστου,γονιού
Επίδοξου..πατέρα..
Την αγριαδα,ενός ληστή...
Και πειρατή αέρα ...
...Ειχε στο βλέμμα,μί αγκαλιά..
Αυτο που χρόνια μού´λειπε
Απ τη γλυκεια μητέρα..
Το Οιδιποδειο σύνδρομο
Με,έμαθε..να ζήσω..
Ούτε γιαγιά δεν πρόλαβα
Παιδι,να κατουρησω..
Όλα,αυτα τα ξέχασα...
Με χρώματα,την εβαψα
Της ύλης των ονείρων
Την φυσηξα σ´εναν αυλό
Του πόθου...μαγικό...
Αμιλητη..με μάγευε....
Γυναίκα τέλεια,επλασα...
Σωστό,νεραιδικό...
´´´´´´´´´´´´´´
Κάτι,όμως με φοβιζε....
Σ´εκεινη..και στις θάλασσες ...
Σαν μού καναν,ανείπωτα...
Χατηρια στο μυαλό...
Γυναίκα που με φάσκιωνε
Με της στοργής..τις πάνες
Μ´υπομονη...με κοιμηζε
Απόχτησα...δύο μάνες...
Ατέλειωτοι,οι εραστές
Δεν είχαν τελειωμό...
Ενίοτε....όταν ξυπναγα
Όλοι κ´αυτή,με έβριζαν
Που προσθεσα...τα μαγικά
Ωάρια,απο..πουτανες!
´´´´´´´´´´´´´´
Κι αλλα,πολλά διηγιόμουνα...
Σε μεθυσμενες,πορνες...
Που είχανε στο μέτωπο
Μια κόκκινη κουκιδα..
Τον Οδυσσέα ,παρίστανα...
..Παρίσταναν πως πίστευαν
Ότι έζησα και είδα..
Σ´εναν κουβα,σαν λύτρωναν
Τα επιδοξα...Ωάρια
Προπληρωμένου,έρωτα
Που δώρο,είχε τα χάδια
Και αμοιβαίο ..συναίσθημα
Λίγο ρηχό σε βάθος..
Άλλοθι όμως στην ντροπή
Στο αγοραίο..πάθος ...
´´´´´´´´´´´´´
Τις σκέψεις μου διαβαζανε
Γριες μαγισσες μόνο...
Με γνώση όπως κοιτάζανε
Στα χέρια μου τ´αχναρια...
Αερικά ´ξορκιζανε...
Να διωξουνε τον πόνο...
Η αγάπη είναι μου ´λεγαν
Η υπομονή και η ανοχή...
Της μοίρας...χαληνάρια
Όμως κρυφά κοιτούσανε..
Στο βάθος του μυαλού μου
Παιδι στο υποσεινηδητο
Ατιθασο εσκάρωνε...
Πελώριες,περιπέτειες
Που φόβιζαν,το νου μου..
´´´´´´´´´´´´´
Ρωτουσ´αν ειν´καθαρκτικό
Του Γαγγη το νερό..
Σε μια θρησκεία, χαλαρή
Είπα να εξαγνιστώ....
Στη μιά πιστός θρησκοληπτος
Μαχαραγιάς..στην άλλη
Αφ´ουτε πορνες,ήθελαν
Όσες εξιδανείκευσα...
Να...διαιωνιστώ.....
Την δόξα..του Αλέξανδρου
Είπα να δανειστώ...
´´´´´´´´´´´´
Εγώ έγινα ...Υποπλοιαρχος
Εκείνος Στρατηλατης...
Όμως χωρίς απόγονους
Τον κόσμο,κατακτησαμε
Μ´ονειρα,αυταπατης...
´´´´´´´´´´´´
Τώρα γλυκειά η μοναξιά
Με λογική με ξαστεριά...
Μακρυά,αυτα τα μέρη
Πόσο θα ήθελ´αραγε...
Τον κοσμο,να μη γνώριζα
Όλα να μην τα..δώριζα..
Να έμενα στην ...γειτονιά
Νά ´ημουν με τη Μαίρη
Η μια Εβιστα,έξυπνη
Που ´μου λεγε αλάνθαστα
Σε σύλληψη για ..νέα ζωή
Ημερομήνια..ξέρει
Της διαιώνισης...σκοπός
Αιωνιότητας..στροφή
Του έρωτα η παγίδα..
Είν´της γυναίκας το μυαλό
Το μητρικό της,ένστικτο
Φάρος,πυξιδ´αστερι....
Όσες δεν το...σπατάλισαν
Αυτές που δεν...αφέθηκαν
Η εφημερα..ξεχάστηκαν..
Αθάνατο..σε έκαναν..
Έστω και σε..καρτέρι ...
Καποιες που...αδικηθηκαν...
Νομιζουν....πως νικηθηκαν...
Ειν´τυχερά,τα ορφανά..
Στου κόσμου,την αλάνα..
Θα πεσουν στα θολά νερά
Θ´απλωσουν..ένα χέρι
Θα γράψουν...στα ματάκια τους
Γυναίκα....παντα ΜΑΝΑ...