Εγκώμιο για τον Γ. Σεφέρη

Όταν εξουσίαζε την ποίηση ο μινώταυρος της ραστώνης
ήρθες χωρίς οίηση να πεις απλά πως είσαι μόνος και κρυώνεις

Όταν ξεπερνούσαμε την ύλη στο κορμί της γοργόνας
μας έμαθες πως και το ανυποψίαστο σταφύλι
είχε κι αυτό την αιωνιότητα της κολώνας

Όταν κοιτάξαμε στα μάτια την κόρη που ήταν για μας η μοίρα
ήσουν εσύ πλάι μας, ποιητή, στα σκαλοπάτια των λόγων μας,
σαν μια σκιά στη θύρα:

Βέβαια που δεν θα σε κατεξουσιάσουμε ποτέ.
Ξέρεις περισσότερα απ΄όσα σου καταλαβαίνουμε.
Άδολε ψηλόλυμπε αδερφαϊτέ, εμείς που δεν σε νιώσαμε
είναι που στο τέλος φτωχαίνουμε.

Μα εσύ προχώρησες σταθερά στην αθανασία,
χαρίζοντάς μας κάτι από τη ζωντάνια και τη ζεστασιά σου,
χρώματα, άμμο πολύχρυση, στάση, παρρησία,
που τα χέρια μας χαίρονται χωρίς να μπορούν να σε φτάσουν.