Εσύ

Είσαι ο τελευταίος ήλιος του καλοκαιριού
που χρύσισε αναπάντεχα τις κορυφογραμμές μου
κι εντούτοις βασιλεύει.
Είσαι το ήμερο φως των ώριμων χρόνων
που πλημμυρίζει ξέχειλα τον κόσμο μου
κι ωστόσο ακολουθεί τη μοίρα των δειλινών.
Είσαι το όνειρο το απίστευτο
που άναψε χίλιες αστραψιές στη νύχτα μου
κι όμως βυθίζεται στο χάος σαν διάττων.
Είσαι το κύμα μιας παιδικής θάλασσας
που άφησε αφίλητα
τα διψασμένα μου ακρόγιαλα.
Είσαι η ιστορία που δεν έζησα.
Είσαι η χαρά που φεύγει.
Είσαι το άλικο τριαντάφυλλο
που ξέσκισε με τ'αγκάθια του το στήθος μου
κι αιμοραγεί η καρδιά μου.