ΕΛΑ ΓΛΥΚΕ...

Ἔλα γλυκέ, κι᾿ ἂν φτάνη ἡ νύχτα καὶ τὸ σκοτάδι δὲ σ᾿ ἀρέση, ἀστέρινο θαμπὸ στεφάνι ἡ ἀγάπη μου θὰ σοῦ φορέση. Στὸ ταραγμένο μέτωπό σου ἀργὰ τὰ δάχτυλα θὰ σύρω κι᾿ ὅ,τι εἶνε πάθος στὴν καρδιά σου θ᾿ ἀνθίση δάκρια καὶ μύρο. Θὰ σοῦ καρφώσω ἕνα λουλούδι τ᾿ ὄνειρο πάνω στὴν καρδιά σου, θὰ πλέξω τὰ ξερὰ τὰ φύλλα μὲ τὰ κατάχλωρα μαλλιά σου. Τὸ δέσμιο πόθο μου θ᾿ ἀφήσω, μία πεταλούδα ναρκωμένη, κ᾿ ἔτσι στὰ χείλη σου θὰ νοιώσης κάτι σὰ γύρη νὰ σοῦ μένη. Ἔλα γλυκὲ κι᾿ ἂς φτάση ἡ νύχτα. Θὰ φέγγη ἡ νειότη σου μὲ θλίψη τὸ σκοτεινὸ νὰ ὑφαίνω πέπλο ποὺ ἡδονικὰ θὰ μὲ καλύψη. Της Μαρίας Πολυδούρη