σὲ διαλέξεις περὶ τέχνης καὶ ποιήσεως
σὲ λίστες προσκεκλημένων σὲ ἀναζητῶ
σὲ τόσα μεταφυσικά ἀργόσυρτα
δευτερόλεπτα παραδοχῆς
Τί θ’ ἀπογίνω
ποῦ νὰ ψάξω ἀλλοῦ
καὶ τὰ λουλούδια τώρα
ἄσκοπα ὄμορφα ἀνάμεσα στά μάτια μου
καὶ σὲ ἕνα κλειστὸ παράθυρο φαντάζουν
Ὅσο κι ἄν ὑπολογίζω στὰ ἀστέρια
ἡ σιωπὴ ρωτάει κάτι
περιμένει κάτι
κυλάει ἀργά συνοδεύει τὸ δάκρυ ἀκόμη
Μιλάω μόνος μου
σ’ αὐτὴ τὴν ξεθωριασμένη κούκλα
τὴν ἐλπίδα
νὰ μὲ νιώσει
νὰ μὴ γυρίσει μόνη της στὸ σπίτι
νὰ σέ φέρει μαζὺ της
Σταματῶ στὴ μέση τῆς φράσης
ξαναρχίζω νοερούς συλλογισμοὺς
κάνω πὼς κυττάζω ἀλλοῦ
Στὴν ἀναγκαία ἀκαταστασία τοῦ νοῦ
Στὸ ΒΙΡΓΙΛΙΟΥ ΘΑΝΑΤΟΣ
Στὸ concerto No.3
Δὲ βρίσκω ἄλλα προσχήματα νὰ παρηγοροῦν
Ἀνάμεσα σέ ΜΠΡΟΧ καὶ ΡΑΧΜΑΝΙΝΟΦ
τὴ λύπη σου
στὸν ἐρημιώνα μου
καμινεύω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου