Ενας αγάπης «Φάρος,» ένα ξερός βράχος,
μια βάρκα άβουλη κι’ένας ψαράς μονάχος.
Στιγμής μια σπίθα στη σκέψη του μ’αμελητέα ,
στoυ χάους την άφατη απεραντοσύνη..
Δείχνει κι’η θάλασσα νά’χει γαλήνη
και όλα φαίνονται στη ζωή ωραία.
/
Τάχα ο κόσμος εγίνηκε κατ’εντολήν
ή μήπως απ’το άστατον της τύχης θεωρία;
Ομως δεν έχω διαβάσει έγκυρη επιστολήν,
στον διάβα της γένεσης ,απ΄τη θεοσοφία
μόνον της Ιστορίας δύσπεπτη μαρτυρία ,
και μένω ενεός στην ανθρώπινη σοφία.
/
Λογίζετ’ η μονάδα της φύσης αριθμός,
που αντιστοιχεί σε ορατά και μη.
Στο σύμπαν ο άνθρωπος σταθμός,
ξεχωριστός στης σκέψης τη δομή,
όμως κατάληξης αμφίσημης και ατέλους,
που τον ταξινομεί στους φυτικούς φελλούς.
/
Η άγνοια της γένεσης σε τρόμο τον οδήγησε,
για καταφύγι των λαθών, Θεόν εδημιούργησε,
στα βάθη, του είναι τον έθεσε, τον ευλόγησε,
τον εξωράϊσε κι’όταν θεώρησε πως τον προσέγγισε,
τον ζήλεψε , κι’αφού με «μανδύα πορφυρό» τον έντυσε,
τον χλεύασε, τον χτύπησε…..Εαυτόν πως πονά αγνόησε.
/
Σταυρώνει Τον μετά., φορεί τε και τα «ιμάτια του,»
αφού σφαλμένα πιστεύει, άθικτα θάναι τα παλάτια του.
Από το φόβο του θάνατου, τον «Ανασταίνει,» με παρρησία
..για της ζωή του το δυναπλήρωτο συμφέρον,
να «γεύεται» έτσι του θεού την πολήφημη αθανασία.
Μοναδικο ΄εχ’ η ζωή για του ανθρώπους ενδιαφέρον.
/
Μα πάντα υπάρχουνε κακοί ,τον κόσμο που αλλοτριώνουν,
Ξεπαρμένα ασχημονούν, και με πλαστή αγάπη λάθρα βιώνουν.
«Τα καλά και συμφέροντα» μετρούν για τους πάντες,
μα οι «προνομιούχοι» λίγοι και στέφονται νίκης γιρλάντες.
Ανάλγητα μοιράζουν τα κακά στους άλλους
θωρώντας εαυτούς ανίκητους θεούς μεγάλους.
/
Κι’αν το ελιξίριο ζωής , από «Φάρο βγαίνει αγάπης,»
μονομαχεί ο άνθρωπος , για το θεό της λάσπης.
Αγάπη στους αιώνες όποιος «Χρισμένος» δίνει
σαν ένοχος,της «Σταύρωσης» φορτώνεται οδύνη.
Λησμονεί τον άφεκτο θάνατου, και ζώντας θρασύνεται,
λησμοσεί πως ο Θεός που κουβαλά πάντα «Αναστήνεται»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου