Θυμάμαι τα ονόματά τους:
Η θεία Ζωγράφα, η κυρά Ευθυμία, η Αργυρώ,
η κυρά Φανή, η γιαγιά η Σουλτάνα.
Τα βράδια του χειμώνα
άναβαν τα μαγκάλια τους
έξω από την πόρτα του σπιτιού τους.
Μοσκοβολούσε η φτωχογειτονιά δαδί.
Καιρός που το ψωμί το λέγανε ψωμάκι
κι ήταν το ψίχουλο λατρείας ψήγμα.
Από τις μακρινές πατρίδες τους έφτασαν στη νέα γη
κι ήταν τα βήματά τους άφωνα σαν το περπάτημα του γάτου
κι όταν τους έγινε πια πίστη πως στέργιωσαν εδώ
κι ήρθε η στιγμή να το φωνάξουν:
Κύριε Μεγαλοδύναμε, δόξα σοι,
η γη τραντάχτηκε
κι ήταν το βήμα της ψυχής βαρύ.
Πύργος στημένος με φυγές
ήταν ολόκληρη η ζωή…
ΝΙΚΟΣ Α. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ,
ποίημα απ’ το βιβλίο ΟΠΤΙΚΗ ΓΩΝΙΑ 19, Δράμα 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου