ΝΥΧΤΕΡΙΑΣ ΔΕΟΣΗΜΑ / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Πως με τρομάζει τ’ αηδονιού η μελωδία
χυμένη μέσα στη σίγαλη νυχτιά
σαν επιθρήνιος στεναγμός μετά από κηδεία
σαν στάχτη που τη λύχνισε ανάρια ο αέρας
στ’ αποκαίδια απ’ τη φωτιά.
 
Και το φεγγάρι τόσο λάγνα που αγναντεύει
κι αυτό κρύβει κάτι μέσα του φρικτό
πληγές στο σύρσιμο
του λαβωμένου που ψυχοραγεί στρατιώτη σαν χαϊδεύει
και παίζει με το θάνατο κρυφτό.
 
Περαστικό που ξύπνησε στη ρεματιά σέρνεται φίδι
μοίρα στον ήλιο αυτό δεν προσδοκά
τη λάμψη βλέπει την πολεμική από ανθρώπων τουφεκίδι
τον κρότο ακούει
απ’ τα κοινά του φιδανθρώπου ιδανικά.
 
Κι ανθοί με μαύρο της νυχτιάς σαβανωμένοι
μια ανάσταση προσμένουν σε ανήθικο καιρό
με το ηλιάκτιδο το πρωινό ντυμένοι
έναν τρελό της μέλισσας ν’ αρχίσουν
ψεύτ’ έλπιδο ερωτικό ανακυκλώσιμο χορό.
 
Κι έγινε του Σοφού Εκκλησιαστή η ματαιότης
της νυχτερίας άνοιξης η πολυπόθητη χαρά
Σειρήνες Χίμαιρες κι η  Σφίγγεια θεότης
με βουλιμία κατασπάραξαν τη σάρκα
του αγαθοχρόνου ροκανίσαν τα λευκά φτερά
 

                                                                 Β.Α.