Κελαηδήματα ανθών
Από το δέντρο της άνοιξης
Αυτό το κύμα κρύβει χίλια πρόσωπα
Πώς να διακρίνω
Το πνιγμένο πρόσωπό μου;
Ο καθρέτης πήρε φωτιά
Και ο καθρέφτης της θάλασσας
Είναι οι ταραχές του χρόνου
Με παλυροίες στεναγμών
Που ανεβαίνουν στο στέρνο του κόσμου
Ένα καράβι σήκωσε άγκυρα
Ένα χαντζάρι αστραπής
Έκοψε τους γάτζους του τρόμου
Αλλά έχω ακόμα τα σημάδια
Στη σάρκα μου σφραγίδα βαρβαρότητας
Τώρα απ’ τις ρωγμές
Φυτρώνουν άνθη και αστέρια
Στις γέφυρες που προσπάθησα να υψώσω
Θυσίασα τα άκρα μου
Ο καιρός με κυνηγούσε με φωτιές
βελούδα μιας πεταλούδας
Τύλιξα την αγάπη μου
Και τη χάρισα
Να μαλακώσω κάπως τις βασανισμένες ψυχές
Ο ήλιος στη δύση
Καίει της προφητείες του μέλλοντος
Με γάρζες από φεγγαρένιες νύχτες
Προσπαθώ να θεραπέψω τις πληγές μου
Ταξιδεύω στο άπειρο
Ταξιδεύω στη χώρα του πουθενά
Μεταναστεύω σε χρόνους αποτυχίας
Από την ανέκδοτη συλλογή «ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ»
Από τον κύκλο «ΠΑΓΙΔΕΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου