Ένα εικόνισμα

Ένα εικόνισμα με γρίλιες ο πατέρας μου
μέσα στο βράδυ
που έχει λάμψει με ζεστό φως,
μα όχι καλοκαιριού.
Μια μορφή που γνέφει στον άγνωστο γιο του
-δε γνωριζόμαστε ακόμα, θα πάρει μια αιωνιότητα αυτό-
μια σκοτεινή παρουσία δευτέρου ορόφου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να μεσουρανούν οι σκέψεις μου,
όταν πρόκειται για ένα τόσο μέτριο ύψος.
Σίγουρα όμως οι ποιητικές
δεν θα συνωθούνταν να υμνήσουν έναν τέτοιο πατέρα,
μη νεφεληγερέτη.
Γι αυτό και χαμηλά ρίχνω τη ματιά,
έστω κι αν τη σηκώνω ως βάρος,
για να δω τον πατέρα μου του β’ ορόφου
που μου γνέφει
για όλα τα πριν μας.