Ω νυσταλέα βουβαμάρα
Όσοι αγωνίζονται σήμερα
για ένα αύριο καλύτερο
με τα χαρούμενα μάτια
υμνούν στην κάθε μέρα
την σταύρωση τους.
Σημαίες ανεμίζουν
σε χρόνους άπειρους
από φλόγες κυκλωμένους
από αιώνιους έρωτες
και ήλιους βασανισμένους
υψώνουν τα χέρια τους
ας υψωθούμε φωνάζουν.
Στους αέρινους ουρανούς
με ορμητικό ξέσπασμα
στο τικ τακ του χρόνου
τεντώνεται η ομίχλη τους
και η παραφορά του νου τους
αντηχεί το αιώνια
ποιες χίμαιρες πάλι κυνηγούν
να μοιραστούν τα ονόματα
να μοιραστούν την καρέκλα
που κλυδωνίζεται;
Η σκηνοθεσία βάζει
τα παρδαλά της ρούχα
στροβιλίζεται στο διάστημα
αυτό το πανόραμα αυτά τα σύννεφα
αυτό το παραλήρημα
των προβάτων μουρμούρισμα
αυτό το μασκάρεμα
μου θυμίζει έρωτες σε ακολουθία...
*
Τσιγγάνα καρδιά στο χέρι μου διάβαζες.
Στο αδιαφανή μέλλον με πόσες ανακρίβειες
στο ίδιο ρεφρέν θα μας χορεύουνε
διαβήκαμε φράχτες περίτεχνους ανάλογους
Με την ανηθικότητα συντηρήσαμε
πρώτα το κάλλος
και ύστερα κάναμε θυσίες
γιατί μας αφορούσε το ανάλογο
τίμημα.
Χέρι με χέρι πιαστήκαμε
στο χορό του διαβόλου
που διάβαζες τσιγγάνα την μοίρα μας.
Πόσες φορές; Πόσες γενιές
το πολύ κοντά να μας απομακρύνει;
Από την απληστία των ματιών
που έβλεπες μου έλεγες.
Όταν μάχεσαι το λίγο δεν σου φτάνει
θέλεις το πολύ το ανελέητο
όπως ο ταύρος εφορμά ακάθεκτος
στη νύχτα και βογκά θριαμβικά
για τον έρωτα θάνατο.
Κι έτσι θρηνούσαν οι κλακέτες
χτυπώντας το αρχιπέλαγος
και βουτούσαν με ορμή
οι Μπαντεριγέρος
το δοξάρι μοιρολόγαγε κι έρεε έρεε
το καυτό φιλί
ξέφρενο κατακόκκινο
για έναν θριαμβικό θάνατο...
1 σχόλιο:
Οι ευχαριστίες μου άπειρες κι είναι τιμή για μένα το κάθε μου πόνημα στην υπέροχη σελίδα που αγάπησε τις μικρές ιστορίες του λόγου μου, σε ευχαριστώ πολύ από καρδιάς Δημήτρη.
Δημοσίευση σχολίου