Ποιήματα από την υπό έκδοση
Ποιητική Συλλογή του Χρήστου Ντικμπασάνη
με τίτλο: Ο ΘΕΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΣΚΕΦΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ
Σκεφτικός και
μόνος στην παντέρημη πόλη
Μετράω με βήματα
αργά και βαριά το απέραντο της σιωπής
Τα μάτια μου δεν
σκαλώνουν σε ανθρώπινη φιγούρα .
Τα παπούτσια των
ανθρώπων που περπάτησαν
επάνω στις πλάκες
των πεζοδρομίων
δεν άφησαν πουθενά
τα ίχνη τους
Πέπλο άλλο να κρυφτώ δεν βρίσκω εκτός από τη
μοναξιά.
Άπραγος,
στερημένος ,γυμνός από χαρά,
φλέγομαι στην πυρά
που άναψε ο ιός.
Δεν ξέρω αν
πιστεύω στην δική μου ζωή
Παίζει μαζί μου
κρυφτούλι ολημερίς.
Διάβηκα μέσα της μονοπάτια άβατα και άγρια.
Τώρα δεν ξέρω
αν τα ξαναβρώ ,ούτε αν η αγάπη
ξαναγυρίσει σε μένα .
Με την λογική του
ιού βαδίζω και χάνομαι στο βάθος των δρόμων
που ανοίγονται
αμείλικτα μπροστά στο νου και στις σκέψεις μου
καθώς βρίσκομαι
εγκλωβισμένος ανάμεσα σε άψυχους τοίχους.
ΟΙ ΚΛΩΝΟΙ
Στου ποταμού τις
όχθες κάθισα
όλη την ημέρα να
μουσκέψω
Οι κλώνοι μου
τριγύριζαν
εδώ κι εκεί
αδέσποτα
Με βρήκε η νύχτα
γυμνό
επάνω στη γέφυρα
των ονείρων
Οι κλώνοι μου
μαζεύτηκαν ένα πλήθος
προχωρώντας στις
Πύλες του Αχέροντα
Πέθαιναν οι κλώνοι
από στεναγμούς
Βουτηγμένος στη
θλίψη
ξεχάστηκα ο
άμοιρος
Πήγε έξη το πρωί
Γέμισε η καρδιά
μου δροσοστάλες
Πρόσεξα πως δε μου
έμεινε στο στόμα
παρά μια λέξη
ακόμα
Τίναξα το χώμα από
τις παλάμες μου
Κοίταξα με λύπη το
ρολόι μου
Ο κόσμος είχε
μεσάνυχτα
Αναφώνησα:
-Είναι ώρα για
εγκλεισμό!
Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΩΝ
ΝΕΚΡΩΝ
Ιέ εσύ, Ιέ θεϊκέ
και δαιμονικέ δεν πιστεύω
ότι ο πλανήτης μας
και ο χρόνος είναι σημεία κοινού κύκλου
Θνησιγενείς οι
συλλογισμοί μου κοντόφθαλμοι
ο νους και η
λογική μου
Ιέ που θέλεις την
ανάσα μας πεθαμένη
δεν πιστεύω πως
κυλάς διψασμένος απ΄τη μύτη, τα μάτια, το στόμα μας
Αναζητάς μέσα μας
την ύστατη ρανίδα ζωής σαν ερπετό της φρίκης
επάνω στο
γλαυκοπράσινο βράχο του Σύμπαντος
Οι σοφοί μας
έλεγαν να διώξουμε τα δαιμόνια από μέσα μας
Να κρατήσουμε τις
στιγμές της ευθύνης και της ανθρωπιάς μας
Μα τους αγνοήσαμε
πανηγυρικά
Να τώρα που οι
θεράποντες της γης οι δυνατοί και θαρραλέοι
μας απαγορεύουν
ρητά τις αγκαλιές και τα φιλιά
τις χειραψίες και
τις αντιφωνήσεις!
Ατελείωτη θεωρούν
τη βλακεία
να ταξιδεύουμε
μαζί
να νοιώθουμε
πληρότητα ο ένας χωμένος στην αγκαλιά
του άλλου
να βαδίζουμε
κολλητά ο ένας με τον άλλο στης θάλασσας την άκρη
Ίσως γιατί ποτέ
δεν ήμασταν ειλικρινείς
Ίσως γιατί ποτέ
δεν αγαπήσαμε πραγματικά
Ίσως γιατί ποτέ δε
νοιώσαμε συνένοχοι
Τώρα εγκλωβισμένοι
στα σπίτια μας
παρακολουθούμε τα
καραβάνια των νεκρών
που χάνονται στον
ορίζοντα
ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΣΩΣΕΙ;
Αφήστε με πηγαίνω
μόνος
Θα βγω γιατί έχω
δουλειά
Θα πάρω μαζί μου
και τον σκύλο
για μια βόλτα
και ας
διαμαρτύρεται
Ξέρω πως έξω με
περιμένουν
οι ιοί να με
περιποιηθούν
Χαίρομαι την
απαστράπτουσα
κορώνα στο κεφάλι
τους
Με έξαψη θέλουν να
εισβάλουν
στους πνεύμονές
μου να μου κόψουν
τις γρήγορες
ανάσες ν’ανεβάσουν
τον πυρετό μου στη
ψηλότερη κορυφή
Να τρέξουν μέσα
μου με θαυμάσιο καλπασμό
Ν’αλλάξουν μορφές
χωρίς να με ρωτήσουν
Να με παρατήσουν
χωρίς μνήμη ζωής και ονείρων
Ποιος μπορεί να με
σώσει απ’τον εαυτό μου;
ΟΙ ΑΦΥΠΝΙΣΤΕΣ
Οι ιοί είπαν πως
είναι
υπηρέτες της
εξουσίας
Της κάνουν την
ύψιστη χάρη
να μας κρατούν
εγκλωβισμένους
Να μας σφαλούν τα
μυστικά μας μάτια
Να σκορπούν γύρω
μας
τις ψευδαισθήσεις
του φόβου
για να μην
μπορούμε ν’ασχοληθούμε μαζί της
Να μην
αναρωτιόμαστε συνεχώς
Ποια είναι η
αλήθεια και ποιο το ψέμα;
Ποιητές εμείς της
καθημερινότητας θνήσκοντες
στα πορφυρά
δειλινά της αποπλάνησης
χτυπημένοι από
εκείνους που περπατούν αθόρυβα
όταν χαριεντιζόμαστε
με την πλήξη και τον εγκλεισμό μας
και όμως
ονειρευόμαστε πως είμαστε ξυπνητοί
Μόνο τα χελιδόνια
κάνουν τον ουρανό
μας πιο μεγάλο
Με τον θρήνο τους προσπαθούν να
ελευθερώσουν
τη βαθύτερη φωνή
μέσα μας
να ξεσηκώσουν τον
σιωπηλό ουρανό
Προσπαθούν να
εκμαιεύσουν
το πιο γοερό κλάμα της ψυχής μας
Παλεύουν να μας
μάθουν
πόσο ωραία είναι η
ζωή μας
και πόσο αμελής
και άχρηστη
MNHMH
Πελώρια κύματα
μανιασμένα
αιώνιοι
εχθροί των ερημικών ακτών
αρπάξτε με
τα νέρινα νύχια σας
το
καρυδότσουφλο της ζωής μου
Ξεσπάσματα
θύελλας ξαφνικής
τα
δακρυσμένα μάτια της αγαπημένης κρύψτε
κάτω
απ’τους τυφλούς ανεμοστρόβιλους
Μαύρα σύννεφα της καταιγίδας
που
κομματιάζει ο κεραυνός
σταματώντας το χαμόγελο στα χείλη
απλώστε
την πυκνή σας ομίχλη
επάνω
απ’το μισοπεθαμένο σώμα μου
Εκρήξεις
ηφαιστείων, της λάβας κάψα
ταρακουνήστε και κάψτε
την
τελματωμένη ζωή μου
Στοιχειά
της φύσης μη με λυπηθείτε
Ο ίλιγγος
των ψευδαισθήσεων του εγκλεισμού
ξερίζωσε
τη λογική μου
Μόνο η μνήμη
έρχεται
κοντά μου κάποιες φορές
και αυτό
από λύπηση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου