Εν τώ μέσω τής νυκτός ο στίχος ο γονιμοποιός εξανίσταται και σπέρνει ευάνθους στο φρεσκόχωμα μιάς ιδέας. Πέρα ώς πέρα μυστηριακά κι ανεξερεύνητα γεννιούνται οι λέξεις, πιάνει η καθεμιά το μετερίζι όπου έχει ταχθεί, παίρνει μορφή, πλάθει φωνή.
Στοχασμοί απεριόριστοι υψώνονται σά θεριοκύματα θαλάσσης, ζητώντας να ξεχυθούν στο περιγιάλι.
Σε τούτη τήν αμόλυντη αταραξία τών ωρών, όπου φαίνεται πως όλα έχουνε μπεί σ’ έναν ύπνο γλυκό και μακάριο, στο κεφάλι μου μέσα χορεύουν σά δερβίσηδες μύριοι ίσκιοι και χίλιες δώδεκα φωτιές.
Εν τώ μέσω τής νυκτός εγείρονται τραντέλλενες και απρόβλεπτες οι λέξεις μου, σε μιά αγρυπνία μεθυστική από μελωδήματα. Μέσα στίς λέξεις οι εικόνες, μέσα στις εικόνες τα χρώματα και τα αρώματα τού πόνου και τής προσδοκίας.
Πόνος και προσδοκία! Αυτοί οι μόνιμοι συνοδοί τού ανθρώπου. Κι από πάνω οι μνήμες σαν τα τρεχαντήρια. Όλα μαζί μιά σφιχταγκαλιά!
Σαν αισθήσεις πανίσχυρες, ωστόσο λεπτεπίλεπτες κι ανυπότακτες μαζί, πόνοι και προσδοκίες αλώνουν το χέρσο τής ψυχής μου και γεραίρονται!..
Έγραφα κάποια Κυριακή τού Αλωνάρη 2020.
Αντώνης Χρ. Περδικούλης
ποιητικη συλλογη ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου