Χείλη που βουβάθηκαν στο κόκκινο της ικεσίας
Μάτια που ζευγάρωσαν με το σ΄αγαπώ της νύχτας
Λόγια που ειπώθηκαν με την έκρηξη της αυγής
κι έμειναν να κοιτάζουν το φως του αποσπερίτη
Κόκκινο ντύνονται απόψε
κι ανεβαίνουν στο πέταλο του γιασεμιού
τον πόνο τους να απορροφήσουν.
Μάτια που τραγούδησαν στα βλέφαρα του αγέρα
Χείλη που μάτωσαν στην κόψη του ονείρου
Λόγια που χώρεσαν σε μια αναπνοή
Σχίζουν τις μεταλλικές σιωπές της νύχτας
και θάβουν την αγάπη μου
στη φεγγαρόσκονη της μνήμης.
Παίρνει ο άνεμος τις νότες
γεμίζει ο αέρας λουλούδια σταχτιά
στη σκοτεινή κομψότητα της νύχτας
οι ώρες μας γράφουν μια ιστορία
σε χρόνο παρατατικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου