Το «Αντικλείδι» / Σαλίβερος Νικόλας

  

            Κάθε πρωί την συναντάς

            και την πατάς,

            σαν το κλειδί σου κρύβεις,

            κάτω απ'το πατάκι.

            Βρίσκεται εκεί,

            Πεισματικά φανερωμένη,

            αδιάφορο κι'αν λερωμένη,

            κατοικεί στη λάσπη.

            Ξοπίσω σου όλη μέρα

            λησμονείς την, γυμνή και κλειδωμένη.

            Μα σαν αγέρας σε ακολουθεί

            στο δρόμο, στο γραφείο, στη δουλειά.

            Στο νού κρυμμένη πίσω,

            στο δάχτυλό σου, στη σκιά

            στη γλώσσα και στα χέρια πίσω.

            Του όφελους τα σκίαστρα σκληρά,

            αδιάβατα στου άλγους τη βροχή.

            Το ψευδολόγημα,

            εσκεμμένο διαφέντεμα,

            στο ωφέλημα,

            μιας αμφίσημης ασφάλειας στη ζήση.

            Ο ήλιος λιώνει το ανέγγυο κερί.

            Καρτερικά σε περιμένει,

            εκεί κάτω απ'το χαλί,

            στην αδιαφορία σου,

            χρόνια παραπονεμένη.

            Τ' αγιάζι τη βρίσκει βράδυ κι' αυγή

            χάμω στη γη.

            Εσύ μονάχα λάθος κλειδί,

            όταν γυρνάς, σηκώνεις,

            πόρτα ντροπής ανοίγεις,

            αβίαστα διαβαίνεις

            και κρύος μέσα παραμένεις.

            Την αποτάσσεις σαν διαβολεμένη

            κι'αυτή, ξεδιπλωμένη,

            χωρίς φανέρωσης ελπίδα,

            χωρίς χρόνου ρυτίδα,

            στο δίκιο μένει προδομένη.

            Είν' αυτή, η Αλήθεια σου ,γυμνή

            κι'έχει απόγνωσης φωνή..

            Φωνάζει.. Είμαι ζωντανή,

            μα εσύ θωρείς την πεθαμένη.

            Αρχόντισσα της απάτης είναι η αυταπάτη

            και του πουλιού η ζωή μες το κλουβί,

            της γνώσης είναι αμοιβή.

            Με ψέμα τη ζωή κερνάς

            και δειχτικά ξεχνάς,

            πως  το σωστό κλειδί, είν' η αγάπη,

            όπου ζητάει πάντα ,πόρτα διάπλατα ανοιγμένη