Δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις τα πράγματα
ν' αντιμετωπίσεις τον γύπα στα σωθικά σου
σε τριγυρίζουν τα ξωτικά της ημέρας
σκοντάφτεις σε αγάλματα
σε πτώματα χαλάσματα πτώματα
εμείς οι αδιάφοροι
οι ανίδεοι
εμείς οι δειλοί
οι προδότες
στην αδυσώπητη κρίση του μέλλοντος
και ρωτούσες κάποτε αν υπάρχουν προδότες
και ρωτούσες αν η σκλαβιά συνηθίζεται
σαρκοφάγο το πνεύμα σαρκοφάγο το κλίμα
ενώ μια νέα μοναξιά εισβάλλει στο αίμα.
Ξένος τόπος
Και η γη μας και η θάλασσα κι αυτές οι φωνές
και τούτες οι μέρες δεν είναι δικές μας
μήτε δικός μας ο ήλιος ο παλμός του φωτός
άλλοι ορίζουνε τη ζωή μας
κόβουνε τους ανθρώπους στα δυο τα δυο στα τέσσερα
σα να παίζουν μοχθηροί με σκουλήκια
δεν είναι οι γυναίκες δικές μας
μήτε δικοί μας οι άντρες δικά μας τα παιδιά
και τα παιδιά που μόλις πιαστήκαν στη μήτρα
γεννιόμαστε μεγαλώνουμε αντίκρυ στο θάνατο
ζώντας στη γη μας όπως ξενιτεμένοι
άγνωστη η μουσική των πουλιών
κι η πανσέληνος άγνωστη πάνω στο βράχο της θάλασσας
με τον έρωτα φτεροκοπώντας παντού στο παρόν
και πολύ βαθιά στον ορίζοντα μέσα στο μέλλον
άγνωστος ο σπασμός του σπόρου στ' οργωμένο χώμα
και το σκάσιμο άγνωστο και το τίναγμα της νέας ζωής
και το τραγούδι της αύρας στις πράσινες φυλλωσιές
μ' ευγνωμοσύνη χαϊδεύοντας τους καρπούς των κλαδιών
ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας
καθένας κι ένα κομμάτι βιτρίνας
ωραίοι
σα μίσχοι
φιγουρίνια
και μέσα μας τίγρεις ιπποπόταμοι σκορπιοί
πρόσωπα φωτογραφίας που δεν ελπίζεις πως κάποτε θα σαλέψουν
πως θα δακρύσουν πως θα φωνάξουν
κι όμως απελπισμένος επιμένεις να καρτερείς.
Φωνές από βάθος
Μεμιάς οι ζωντανές μέρες πάγωσαν∙
άναυδος μέσα στο άναυδο πλήθος
εμπρός σ' αυτά που γίνονται
εμπρός σ' αυτά που θα γίνουν - πτώμα
ενώ πασκίζω να σηκωθώ να ελπίσω
φωνές από βάθος σαν πίδακες
θαρρείς από άβυσσο ξεπετιούνται
από κόκαλα συντριμμένων ανθρώπων
μιλάν μιλάν ξαναμιλάν -
τίποτα δεν ωφελεί ελπίζοντας μόνο.
Στο τέλος ποιος θάβρει τη δύναμη
ποιος θα σε λυπηθεί σαρκοφάγο πουλί;
* η φωτογραφία του Ποιητή είναι από τη σελίδα του Εθνικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου