είσαι το ψωμί μου
κι αυτός ο λεπταίσθητος ήχος
των οστών μου
είσαι σχεδόν
η θάλασσα
δεν είσαι πέτρα
ή ήχος τηγμένος
Νομίζω
δεν έχεις χέρια
Αυτό το είδος πουλιού πετά προς τα πίσω
κι αυτή η αγάπη
τσακίζεται πάνω σε ένα τζάμι παράθυρου
όπου κανένα φως δεν μιλά
Δεν είναι τώρα ο χρόνος
για γλώσσες διασταυρούμενες
(η άμμος εδώ
δεν αλλάζει ποτέ)
Νομίζω
το αύριο
σε τούμπαρε με το δάχτυλο του ποδιού του
και θα
λάμπεις
διαρκώς
αξόδευτα κι υπόγεια
[Μετάφραση: Άννα Νιαράκη]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου