Στο πλοίο γη,
ενάντια στου Πλοίαρχου-Φύσης Θεού την εντολή
αυτό-φορτώθηκαν πολλοί
από κάθε τόπο, χρώμα και καταγωγή.
Σ’αυτό πρωτοστατούν σαν αρωγοί,
άπληστοι και μπερτόδουλοι μωροί.
Ο Πλοίαρχος-Θεός μονάχα τιμωρεί,
πότε θα καταλήξουν όλοι ναυαγοί.
Το πλοίο γή
μετράει μύρια χρόνια στο γαλαξία
κι’ο Πλοίαρχος του σύμπαντος μοιράζει με αξία,
επιβατών το είδος στο πλοίο που θα επιβιβαστούν.
Επέλεξε σαν τελευταία οντα,στη γή να επικρατούν
Οι άνθρωποι με ενισχυμένο πνεύμα
και για της ανωμαλίας γιατρικό
τους χάρισε αγάπη όπλο δραστικό,
μα απαγόρευσε Θεού το στέμμα.
Το πλοίο γή,
έχει κι’αυτό αρχή εις την προέλευσή του
κι ‘ουδείς γνωρίζει πότε θα γίνει η αφάνησή του,
άλυτος μένει γρίφος αν έλθει νέα αλλαγή,
μήτε σε ποια μορφή θα συνεχίζει
στο σύμπαν και στον εαυτό της να γυρίζει,
πράγμα π’ανήκει στου Θεού τη προσταγή.
Στο πλοίο γή
τ’ ανθρώπου τα χρόνια είναι πεπερασμένα
κι’από τη μοίρα του καθορισμένα.
Το χρόνο στη γη όπου θα μείνει,δεν γνωρίζει
μήτε το τρόπο,τον τόπο που η Φύση του ορίζει
Πότε ένας σεισμός, κατακλυσμός,ϊός,λοιμός,
θα γίνει και θα επέλθει τ’ανρθώπου ο αφανισμός
και αν αβύθιστο θα πλέει στο σύμπαν το πλοίο-γή
ή άλλα όντα θνητά, θα ζήσουν μιαν αυγή .
Είτε απ’αλλον όμοιο πλανήτη θα μεταφερθούν,
μ’άγνωστα μέσα, είτε και πως θα ενδημούν
και αν θα μπορέσουν, με νέα του Πλοιάρχου προσταγή,
να αποκαταστήσουν ο΄τι θα έχει μείνει στο πλοίο γή.
Στο πλοίο γή
Δυστυχώς εις το παρόν και στο δικό μα γαλαξία,
ο άνθρωπος μετατρέπεται σε μέγα ταραξία,
αυτοανακηρύσσεται σε ον τυραννικό
και θέση παίρνει, μιμούμενος Πλοίαρχο-Θεϊκό.
Το δώρο αγάπη εξοστρακίζει
θαρρεί τον εαυτό του πως ορίζει.
Το εγώ του θέτει στου Πλοίαρχου την θέση,
και το κακό προέχει για να επιτελέσει.
σεισμούς,κατακλυσμούς με το μυαλό
αδυνατεί να πραγματοποιήσει,ξεχνόντας το καλό,
ϊούς και πείνα παράγει και δόλια στον κόσμο σπέρνει,
και ας γνωρίζει πως ό’τι σπέρνει, παίρνει.
Του Πλοίαρχου-Θεού πιστεύει είναι αντικαταστάτης
κι’αποξεχνά ,περαστικός, τυχαίος είναι κυβερνήτης
και πως συμπεριφέρεται στη Φύση σαν αλήτης.
Κι’ας βλέπει πως η Φύση -Θεός της γης το κλίμα αλλάζει
αυτός επιταχύνει τη καταστροφή της,λες δεν τον επειρεάζει
γιατί θαρρεί, ότι με το επίλεκτο μυαλό του θα κερδίσει
κι’άλλη ζωή, σ’αλλον πλανήτην σίγουρα ότι θα κατοικήσει.
Μοχθεί και πολεμά να ζεί μες τη χλιδή κι’όχι σε πλήξη
«Δίχως αιδώ»,εάν στη θάλασσα συνάθρωπους θα πνίξει.
Κι’αν αγνοεί πότε ο Πλοίαρχος-Θεός θ’ αποφασίσει
να δώσει τ’άλυτου γρίφου την λύση,
που ίσως είναι η βύθιση στο ηλιογέννητο, της γής το πλοίο
και θε να πει, «Δίχως αιδώ», στον άνθρωπο το ύστατο αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου