Πικρός αφρός των λέξεων κυλάει,
κάποιας μικρής ανάπηρης στα χείλη
κι η μάνα της λες και παραφυλάει,
στέργει, παίρνει την πίκρα στο μαντίλι
και με στοργή επάνω της κολλάει,
που το κορμί της γίνεται καμπύλη
και δακρυσμένη πώς χαμογελάει,
της μάνας η μαρμάρινη η στήλη;
Την είχε τη μικρή σ’ ένα καρότσι
κι ένας μικρός φώναξε: «Το βλαμμένο!»
κι αυτή λες και την πάτησαν στο κότσι,
τρέχοντας του φωνάζει: «Ρε, χαμένο!»
κι έβγαζε και αυτή αφρούς στο στόμα,
ενώ το πιτσιρίκι τρέχει ακόμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου