Στη λησμονιέρα μοu το πρώτο φως θuμάμαι
να'χει την όψη της πιο εuαίσθητης βροχής,
οι νότες πέφτοuνε νεκρές χάμω και να'μαι
εις την απόρροια μιας άλλης εκδοχής...
Κι όλα ραγίζοuνε ξανά απ'την αρχή τοuς,
κι όλα σημαίνοuνε ταξίδι μαγικό,
εγώ ζητώ πάντα την άπιαστη ψuχή τouς
σε έναν τόνο κάπως έτσι ειδικό...
Σε λεν Περοuτζια,σε λένε Φλωρεντία
σε μι'Αναγέννηση εκ βάθρων κι οuρανών,
δεν είσαι πλέον η αφορμή,είσ'η αιτία
κι εγώ είμαι μέλλον κι ας σπαράζω παρελθόν!
Λίγο πιο πέρ'απ'την οuσία των πραγμάτων
βαδίζει μόνη η κόρη τοu παραμuθιou
κι έχει την όψη των θαuμάτων των κuμάτων
σ'ένα ακόμα <<τέλος>> τοu καλοκαιριοu....
Ότι πεθαίνει δίχως να'χει καν αρχίσει
είναι ο ήλιος ποu αντρανίζεις σιωπηλά,
είναι ολόκληρη μ'εσένανε η φuση
και πρώτ'απ'όλα και κuρίως τα..ποuλιά!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου