ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑΣ (Δ. Κοσμάς εποίει)

Ήταν, θυμάσαι, τότε που

με  συγχορδίες παράφορες μέλωνα τα λόγια σου,

τόσο που οι ερέτες άφησαν κάτω τα κουπιά

κι οι ευαγγελιστές μια διαθήκη άλλη κίνησαν να γράψουν,

στέρφα από κηρύγματα και θαύματα.

Και μόνο τη γένεση υμνούσαν

ενός ερωτικού αφτιασίδωτου κόσμου

Τώρα του καταμεσήμερου εξιχνιάζω τις σκιές
αναζητώντας τις εξουσίες των ασήμαντων
και με κάθε ευλάβεια
διατηρώ ανοιχτές τις πληγές της τρυφερότητας.

Μη λησμονήσω τ’ όνειρο

που τόσο το ’χω ανάγκη