Το παρελθόν μου όλο
έχει εκπέσει σ' έναν ήχο.
Τον νιώθω
σαν μουσική υπόκρουση
σε μια ανύπαρκτη αφήγηση.
Λες και υπήρξα θεατής
ενός θεατρικού έργου.
Πέφτει η αυλαία
και δεν θυμάμαι τίποτα.
Προσπαθώ να αφηγηθώ το έργο
και καταλήγω να περιγράφω την κουρτίνα.
Ή τη μητέρα
καθώς παραμερίζει την κουρτίνα
και κοιτάζει τη νύχτα.
**
Μια βλάβη της οράσεώς μου
κατέλιπε στα μάτια μου
ένα μόνιμο απείκασμα:
εκείνο του πρώτου μου τοπίου.
Έκτοτε
προσπερνούσα τα επόμενα τοπία·
σε χρόνο ελάχιστο ξεθώριαζαν.
Το πρώτο απείκασμα παρέμενε·
σαν εμμονή αρρωστημένη
ενάντια στην αναπότρεπτη φθορά.
Σαν νοσηρή ροπή προς την ακινησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου