[Μου λες για τις όμορφες μέρες....] / Κούρου Αγγέλα

"Μου λες για τις όμορφες μέρες.
Γι’ αυτές που εσύ γελάς κοιτώντας
τους ανθρώπους
να πηγαινοέρχονται,
να κάνουν εκδρομές σε μέρη άγνωστα
κι ύστερα να ζωγραφίζουν ανώμαλες σκιές
επάνω σε καρό τραπεζομάντηλα.
Κι εγώ γελώ κοιτώντας ,
απ’ το παράθυρο μόνο βέβαια,
τον ουρανό,
πορτρέτο που αλλάζει μορφασμούς
κι αισθήματα
και χρώματα
και ρούχα.
Εκεί περιμένω να μου στείλεις
–μη μου το πεις-
κάποιο μήνυμα.
Κι ας είναι ασυνόδευτο απ’ το κορμί σου,
εγώ θα το γνωρίσω.
Έστω ένα σύννεφο.
Άσπρο, γκρι ό,τι σ’ αρέσει..
Κι ας κρύψει για λίγο τον πολυαναμενόμενο ήλιο,
που βγήκε μετά από μέρες εξ ολοκλήρου μελαγχολικές.
Έστω μια ακτίνα,
κι ας κάψει κάθε κύτταρο,
ήδη για σένα ήταν έτσι κι αλλιώς φτιαγμένο.
Έστω ένα μαύρο πουλί,
κι ας έρθει σε αντίθεση με όλο το γαλάζιο,
κι ας με τρυπήσει με το ράμφος στην καρδιά
και χάσω κάθε αίσθηση του κόσμου.
-Του κόσμου που τα 'χει χάσει όλα από πριν,
πολύ πριν εμείς το καταλάβουμε.-

Ο έρωτάς μου ποτέ δε θα χαθεί.
Αφού είναι πιο πάνω κι από κείνο το γαλάζιο
που βγαίνει όποτε θέλει.
Είναι πιο πάνω απ' τον ουρανό που εμείς οι δυο κοιτάζουμε.