Ανάμεσα στα πράγματα που δεν καταλαβαίνω μια συλλαβή
Από άστρο που απομακρύνεται ατέρμονα φωτεινό
Κι αδιάλειπτο
Που παίρνει μορφή μάζας καθρεφτισμένης
Στο κάτοπτρο του ουρανού, τότε
Που η διαύγεια παίρνει το νόημα το θεϊκό της
Με κυνηγά
Σαν για να με στριμώξει κάπου και με κάνει
Χωμάτινο λαγήνι που με πλησμονή ελπίδας και
Καρτερίας γέμισε ο Θεός – τότε
Που οι λέξεις μου θα αφαιρέσουν το αίμα
Από το κουρασμένο μου κορμί και λίγο
Πριν να πεθάνω θα έχω
Ασπασθεί την θρησκεία του Αμάραντου Ρόδου
Και της γλυκιάς λησμονιάς..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου