Αλάργεψαν κι απόψε της νύχτας οι ώρες,
βουβές κι αξημέρωτες σε όρθρο βαθύ
και η αγρύπνια μας κρυφή ιεροτελεστία
για την ιερή των πόθων μυσταγωγία
που απαλαίνει το καρτέρεμα της αυγής
κι ομορφαίνει το κρυφομίλημα της σιωπής.
‘Ασπρο σταρένιο στο τραπέζι σου ψωμί
και στο δικό μου κόκκινο κρασί,
ν’ αρχίσει η ολονύκτια σπονδή.
Σφαλλώ τα μάτια μου και βλέπω
κλειστές τις πόρτες της καρδιάς σου
και μυστικά εφτασφράγιστα στο νου.
Σου στέλνω το κλειδί με το φεγγάρι
ν’ ανοίξεις το σφάλισμα του νου
και της ψυχής τη γόρδια δέστρα.
Μου στέλνεις γύρισμα κροντήρι μ’ ένα αστέρι,
θεία μεταλαβιά απ’ τα χείλη σου να πιω
και να χαρώ τη θέρμη του κορμιού σου.
Και σαν φτάσουν στο ναό σου οι μύστες,
του ήλιου οι θεοί, του έρωτα του λυτρωτή,
θα κινήσω στη χάρη σου προσκυνητής,
γουλιά -γουλιά το νάμα της αγάπης μου να πιεις,
μπουκιά- μπουκιά απ’ τα χέρια σου να πάρω
ευλογημένο αντίδωρο τον άρτο της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου