Τούτες οι μέρες της προσμονής και της προσδοκίας,μέρες του λογισμού, της αίσθησης και της μαρτυρίας,να μην είναι κοινές, μονόχρωμες και δασκαλεμένες.Ο καθένας με τις ανταύγειες και τις σκιές των εμπειριών του,με τις αποχρώσεις της πρόβλεψης και της επιλογής,να στέκεται πέρα και μακριά από ευχές και παρακλήσεις,να ακυρώνει της επανάληψης χορικά και παραστάσειςκαι να φυγαδεύει το αύριο αφτιασίδωτο και νιοφερμένο.
Η αναγκαιότητα του καθωσπρεπισμού και της τάξης,να μην είναι συμβιβασμός, ισοπέδωση και εκεχειρίαούτε απορίας γνώρισμα, υπόθεση και παρασπονδίαόταν κήνσορες και ταγοί των συγκυριών και της ευκαιρίαςυμνολογούν ρηχά συνθήματα κι αναμασούν συστάσεις,να έχει συνέχεια η δόκιμη συνοχή, συνέπεια η ομολογίακαι να είναι η ιστορία θέσπισμα, δόγμα και λειτουργίασε μια κοινωνία με αρχές τη διαδοχή και τη συνήθεια.
Το δίκιο και η αρετή του συνταγμένου πλήθους,δεν είναι η αδέκαστη υπακοή και η ανώνυμη παρουσίαπαρά το στίγμα το προσωπικό σε κατάστιχα και ρήτρεςγια να είναι ο λόγος πρόταση, άποψη, αντίσταση και ήθοςεπώνυμη αναγνώριση, σεβασμός και αλληλουχία,άρνηση συνοδική ο παραλληλισμός και η ακολουθίακι οι μέρες που βιώνουμε ξέχωρες στη δημιουργίαμ’ εμπνεύσεις και οράματα στο χρέος και την ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου