4 ποιητές / 4 ποιήματα

 

ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ / Ιωάννης Μασμανίδης
 
Σὲ μιὰ σαβάνα
ὡς πηγὴ τροφῆς γιὰ τὶς προνύμφες τῆς λογικῆς
μιὰ σκοτωμένη ἀράχνη
θὰ ἐγκαταλειφθῶ θὰ ἀναλωθῶ τὸ ξέρω
Τωραδὰ
Ἕνα ἐργαστήρι ταρίχευσης βάσιμων ἐλπίδων
ἡ μαγεία ὅσων ζήσαμε ὑποχωρεῑ θὰ χαθεῖ
ἄδειο δίχτυ γιὰ ψώνια ἀνεμίζω
ξεπουλῶ τὰ τῆς ὕλης μισοτιμῆς
κυττάζω μόνο κάτω
ποτὲ μου δὲν περίμενα μὲ πεσμένα φτερὰ ἔτσι
στὸ κοίλωμα τῆς ζωῆς μὲ τὰ βότσαλα
Ποτὲ
ἀποξηραμένο νημάτινο πλέγμα τὶς ἐπιθυμίες μου νὰ ἀναπολῶ
νὰ κυνηγῶ σκοτάδια
ὤ
ὅλα ἀσβεστωμένα φιλήσυχα τὰ γύρω σιωποῦν
ὅλα στὸ μαρασμὸ τῆς καθημερινότητας
ὑποκύπτουν στὸ ἐλάχιστο μισοζοῦν ὅλα
ὅλοι στὴν πρώτη φτυριὰ τῶν ἀπολαύσεων τοῦ τότε ζοῦν
σαπίζουν καὶ δὲν τὸ ξέρουν
ὡστόσο ἀπὸ τὸ τραῦμα παραμικρὸ ἴχνος
δὲ φαίνεται
ἀνάμεσα σὲ στεφάνια καὶ σταυροὺς
ἀπὸ γαρδένιες
μακιγιέρ γιὰ νεκροὺς ὁ χρόνος
φωτιὰ ἤ χῶμα
ἡ ἐρώτησή του βαθὺ ρῆγμα σκαπάνης
Παραεῖναι ἀργὰ γιὰ ὁτιδήποτε τώρα
ἔχω ἀναγείρει ἕνα παρεκκλήσι ἤδη
στὴ θέση τῶν ἐρειπίων μου
δίπλα στὴν ἄδεια πολυθρόνα σου
βουλιάζω ψυχὴ
Στὸ ἐλάχιστο τίποτα τῆς ψυχῆς μου
σκόρπιες ἀνεμῶνες ξεμυτίζουν
ὤ Ἀρσινόη τῶν ὀνείρων μου ἀκριβὴ
σβόλος θαμμένος τρυφερότητας μέσα μου ξέμεινες καὶ μὲ πονᾶς
Μέλλον σύν τίποτα ἴσον
τίποτα
μέλλον
 
 **
 
 
 
 
ΑΞΗΜΕΡΩΤΗ ΖΩΗ / Χρήστος Ντικμπασάνης
 
 
Πως μου ξέφυγαν απ’ τα χέρια τόσα χρόνια
και τώρα τρέχουν αδέσποτα
μέσα στα χιονισμένα τοπία
της Ανταρκτικής γης;
Πως κύλησε
ανάμεσα απ’ τα δάχτυλά μου τόση νιότη,
καθώς ήμουν απορροφημένος
από ανώφελα πειράματα
και νέες ανακαλύψεις
εγκλωβισμού της ζωής;
Το χιόνι τώρα δε μου δανείζει άλλο χρόνο
Μόνο στο παρελθόν
μου επιτρέπει να καλπάζω
σαν άλκη μέσα στο λευκό τοπίο
Έχω χάσει πια τη ζωή μου
μέσα στην ατελείωτη νύχτα
που για λίγο τη διαδέχεται
ένας Ήλιος ασθενής και ανήμπορος
Ήλιος της Ανταρκτικής γης
που έχει φασκιώσει με τα λευκά του σπάργανα
την αξημέρωτη ζωή μου
 
 
 ***
 
"ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ" / Γεράσιμος Τζίβρας
 
Παράξενος είμαστε λαός, μα πιό πολύ μαζοχιστής
κι αν βρήκαμε τη λύση, έχουμε πάντα αυτοστιγμής
πρόβλημα εναλλακτικό μένοντας έτσι ...ευτυχείς
 
Απ' τους αρχαίους μας προγόνους έχουμε τους δύο βράχους,
ο ένας η Ακρόπολη κι ο άλλος ο Καιάδας,
μα ανάξιοι σταθήκαμε μαζί με τους βατράχους
στο ύψος και στο βάθος τους αιώνιας Ελλάδας.
 
Υπερτερεί του Έλληνα ο κάθε Ευρωπαίος,
γιατί ο πολιτισμός του βασικά είναι ελληνικός αρχαίος
κι ας μην το παραδέχεται, ενώ ο Έλλην υστερεί
γιατί ο δικός του ο πολιτισμός λέει έχει βάση ευρωπαϊκή,
και έτσι καμαρώνει που βρήκε απέραντη τιμή.
 
Εις την Ευρώπη αντιστοιχούν τρία δέντρα ανά κάτοικο
τρεις ανά δέντρο οι εμπρηστές εδώ.gr βραδιάτικο
βάζουν φωτιές που κάψανε σε δέκα χρόνια όσο αυτοί
στα εκατό τους κάψανε, δεν είναι υπερβολή.
 
Μέσα του κρύβει ο καθένας μας Έλληνα κάλλιστο και χείριστο,
που όσο πάει αυτοί οι δυό μ' ένα κεφάλι αγύριστο
την μεταξύ τους διαφορά πάνε να εξαφανίσουν,
κόπο δεν έχουνε σ' αυτό γρήγορα συνηθίσουν.
 
Αυτός ο τόπος κάποτε αν είν' να ξεβρομίσει
θάναι η στιγμή που όλοι εδώ θάχουμε αποδημήσει.
 
Από την ποιητική συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛΟΓΟΥ ΤΕΧΝΗ"
 
****
 
ΑΟΡΑΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ / Χριστόφορος Τριάντης
 
Να, μέσα στα δίχτυα του Ήλιου
απλώνονται οι αόρατες πολιτείες,
εικόνες και ιστορίες
χορεύουνε στα ηλιοδρόμιά τους.
Στα μάτια
των προφητών ταξιδεύουνε
οι μύθοι τους
και πάνω σε γαλάζιους θόλους
στέκονται οι αρχηγοί τους,
ξανοίγοντας
τους αστερισμούς.
Στις αόρατες πολιτείες γεννιούνται
παραστάσεις κοσμικές,
βαμμένες με χρώματα
για ανθρώπους και θεριά.
Αλλάζει ο χρόνος,
γεμίζουν τα πλατώματα
κόκκινα κοράλλια και γαλάζιες στέγες.
Βασιλιάδες βγαίνουν απ' τις πύλες,
ντυμένοι με θυμάρι και αγράμπελη
και στους ναούς γάλα και μέλι
φυτρώνει,
θυσία στην αθωότητα.
Οι ιερείς χαιρετούν τις θεές στους δρόμους
κι η Αρτέμιδα
με τους πολεμιστές πλαγιάζει,
φωτιές ανάβοντας
στα καλντερίμια,
για να ‘χουν σημάδια
οι πορείες σαν ανεβαίνουνε
στον ουρανό.
Να, ο κύκλος ανοίγει, δίχως
εμπόδια κι αριθμούς.
Αλκυονίδες
πετούν στις πλατείες
με φως ραντίζουν ήρωες κι αθάνατους.
Ταύροι με αίματα
στολισμένοι
τη νύχτα τεμαχίζουνε,
μοιράζοντας κομμάτια της
στους αγραυλούντες,
τα όνειρα αγιάζοντας
και τα κρεβάτια του πόθου.
Τα θαύματα έπαυσαν στις πολιτείες
και οι θαυματοποιοί
εξορίστηκαν στους λάκκους,
μέχρι να ξανάρθουν οι λογάδες
να παγώσουνε τον Ήλιο.
Από τα κλιμακοστάσια γέροντες
χαρωποί ξεπροβάλλουν,
κρατώντας τεφροδόχους
ημιθέων,
και απ’ τα προστώα των αγορών
εικόνες του Θεού ευλογούν:
εργάτες, φύλακες και σοφούς.
Στις πασχαλιές ακούγονται τραγούδια,
αφιερώματα αγάπης
στην θάλασσα και το φεγγάρι,
ωδές στην ομορφιά.
Αυλακιές φωτός χαρακώνουν
παραθύρια και αυλές,
στις ρωγμές τους
χρυσάφι φυτρώνει και σμαράγδια,
χρωματικές συνθέσεις μύθων
(παλαιών)
που ξανάρχονται συχνά στις
προθέσεις των νυμφώνων.
Υπενθύμιση :
η ωραιότητα είναι πάντα ζωντανή
στις αόρατες πολιτείες.
Η Αφροδίτη το πέπλο της
γυροφέρνει στα σοκάκια,
νόμους γράφοντας
στους τοίχους
των κοιμητηριών,
να τους βλέπουν οι θνητοί
και την θλίψη να λατρεύουν
από προσήλωση
στο πάθος.
Σκιερά δέντρα ανοίγουν δρόμους
για τις ασημένιες λίμνες
και οι λιτανείες των παιδιών
σταματούν,
τον άνεμο προσμένοντας,
να κινήσει τα φτερά τους
για τις φρυκτωρίες.
Οι γριές σταμάτησαν να τριγυρίζουν
στα πορνεία
και τα μαλλιά τους
λευκά τ’ αφήσανε,
προσκυνώντας την ειμαρμένη.
Στους ροδόκηπους,
νεράιδες κατεβάζουν
στις κρυστάλλινες αυλές
ερωτιδείς,
με άρπες και λουλούδια
τυλιγμένους.
Γιορτές και τραγούδια
κατακλύζουνε τον ουρανό.
Μα κι οι μουσικοί
σκαλωμένοι σε άρματα
κύμβαλα κρατούν
και αλλόκοτες μελωδίες
αρχίζουνε,
τιμώντας τις αβύσσους
που χρυσίζουνε
κάτω από αγάλματα
αετών και ιδεών.
Και στις απόκρυφες γωνίες
σαμάνοι κι αλχημιστές
φαρμάκια παρασκευάζουν,
να κάνουνε τη μέρα αιώνια
και τη νύχτα να ξορκίσουνε,
πιο βαθιά στις πέτρινες τις βρύσες.
Έκπτωτοι αυτοκράτορες
με σκοτεινούς αγγέλους
αγκαλιά
αγοράζουνε -λίγη ακόμη- ευτυχία
από τους βαρκάρηδες,
για να χουν συντροφιά
στην κόλαση.
Είναι η παραφωνία των πολιτειών
που την αρμονία
σκιάζει λίγο.
Οι αόρατες πολιτείες
έργο συγγραφικό,
φαντασία ποιητική,
πόνημα (λέξεων κι εικόνων),
στίξη αιμάτινη
στους πίνακες (της οικουμένης),
στους κύκλους (της επιστροφής).
Αυτός είναι ο προορισμός
τους (τελικά).