Λιβαδάκι / Γιώργος Σαρδέλης

Λιβαδάκι λένε το χωριό μου,

εκεί ψηλά στην Ορεινή Ναυπακτία,

πυκνοέλατα, κέδροι και ιτιές,

αναμνήσεις ριζωμένες μέσα μου πολλές.

Χρόνια περιμένει να με δει,

σαν τη μάνα που προσμένει το παιδί,

να σεργιανίσω σε ραχούλες και ρεματιές,

σ´ απρόσιτα μονοπάτια να δω πατημασιές.

Ν΄ ακούσω του τσομπάνη τη φλογέρα να λαλεί,

μακρόσυρτο σκοπό στις πλαγιές ν´ αντηχεί,

και από της βρυσούλας το κρυστάλλινο νερό,

να ξαποστάσω και να δροσιστώ.

Να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ,

της γιαγιάς μου το χέρι να κρατώ,

να με σεργιανάει στις πυκνοελατιές,

ιστορίες να λέει για νεράιδες λυγερές.

Σε απόκρημνες κορυφές βουνού,

να αγγίξω το γαλάζιο τ´ ουρανού,

να πετάξω κοντά του σαν τον χαρταετό,

αετός να γίνω ελεύθερα να πετώ.

Στου Πυργούλι την Κοτρώνα ν’ ανεβώ,

στην δικιά μου τη φωλίτσα να κρυφτώ,

τα βράδια όνειρα να κάνω όπως παλιά,

με τριζόνια και πυγολαμπίδες συντροφιά.

Ξημερώματα στο φτωχικό μου σπίτι να μπω,

να ξαπλώσω στο πάτωμα να κοιμηθώ,

μαξιλάρι από έλατα και φτέρη,

γυρνοβολώντας προσεκτικά στης βελόνας το καρτέρι.

Να ξυπνήσω και να’ ναι Κυριακή,

να τρέξω όπως τότε μικρό παιδί,

στης εκκλησιάς την πόρτα να διαβώ,

παπαδοπαίδι στο ιερό να βρεθώ.

Το μεσημέρι όλοι μας γύρω από τον σοφρά,

μάνα, πατέρας, τ´ αδέλφια και η γιαγιά,

να φάμε ότι έχουμε μαγειρευτό,

κάνοντας πρώτα το σταυρό.

Τους παιδικούς μου φίλους νοσταλγώ,

κοντά τους όπως παλιά να βρεθώ,

ο Χρήστος, ο Μπάμπης και ο Τάκης όλοι μαζί,

παιγνίδια στης εκκλησιάς την αυλή.

Να κάνω βόλτα με μπαστούνι από κρανιά,

τρεις βρύσες, Παναγιά, λιβάδια και ποτιστικά,

μέσα στα πανύψηλα έλατα να κρυφτώ,

του έλατου το θρόισμα να αισθανθώ.

Αλογόβρυση, τρία πηγάδια και στης Κοκκινιάς την κορυφή,

ν´ αγναντέψω τα Βαρδούσια, τη Σαράνταινα και Μανδρινή

να΄ ρθουν κοντά μου πέρδικες, κοτσύφια και χρυσαετοί,

το μεγαλείο της φύσης δεν έχει τέλος και αρχή.

Στο βουνό μεγάλωσα, πώς να μην αναπολώ,

του κάμπου τον κουρνιαχτό ν’ αφήσω,

στης εκκλησιάς τον έλατο να γείρω ν’ ακουμπήσω,

και με ξανθιές νεράιδες να ξανατραγουδήσω.

Λιβαδάκι λένε το χωριό,

ένας επίγειος παράδεισος, δώρο από τον Θεό,

εκεί που σμίγει ο ουρανός με τη Γη,

το τραγούδι της φύσης μέσα μου ... αντηχεί.