Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης: Ψυχές...

Στις αυλές των νεκρών λουλουδιών,

οι ψυχές τραγουδούν των παιδιών

αχ να δεις πως τον λεν το ρυθμό

που ακούμε μαζί στο σταθμό,

~

μες στα λίγα φτωχά γιασεμιά

σιγολιώνουν μες στη ραθυμιά,

οι χαρές των χαμένων φιλιών

που 'χουν γίνει πληγές των χειλιών.

~

Και πιο πέρα χλωμή μια κυρά

που 'χει μάτια σα ναν' οχυρά,

δυο μαντήλια κρατά σκυθρωπή

που 'ναι μαύρα του χάρου σιωπή.

~

Αχ τ' απλώνει μες στη σιγαλιά,

να στεγνώσουν σα να 'ναι χαλιά,

των δακρύων που έχουν χυθεί

για τη νιότη που έχει χαθεί.

~

Και συ λες για χαμένες στιγμές,

της ζωής μας τις χίλιες ρωγμές,

που γελούνε μες στη μοναξιά

της ανάσας στερνή ρουφηξιά.

~

Αχ η δόλια μανούλα θρηνεί

το παιδί της σπασμένο κλωνί,

στις αυλές των νεκρών λουλουδιών,

οι ψυχές τραγουδούν των παιδιών...

Θανάσης Καραθύμιος Σεκλιζιώτης

9 σύλλαβος σε αναπαιστικό μέτρο

απ' το βιβλίο μου "επιστολές στην αγάπη"