Στη ζωή με δίδαξαν οι σοφοί και οι τρελοί
Μου δίδαξαν την πίστη οι ονειροπόλοι και οι άπιστοι
Αυτοί που κατεβάζουν τη σελήνη στα μπαλκόνια
Κι αυτοί που χτίζουν γέφυρες στον αέρα
Η γιαγιά μου η σοφία του ιδρώτα που φύτευε εύοσμο βασιλικό
Στις γλάστρες των ονείρων και στα παρτέρια του φεγγαριού
Και οι παππούδες μου που καλλιεργούσαν αμπελώνες
Κλάδευαν την ασημένια κληματαριά των άστρων
Και έστρωναν το τραπέζι του γλεντιού
Με τη φλόγα του οίνου και το μπαρούτι της ψυχής τους
Με γέννησε η ευκαρπία στο έδαφος των χεριών
Και θήλασα το ρόδινο φως στα μάτια της αγάπης.
Με δίδαξαν εκείνοι που μαχαίρωναν την ελπίδα
Εκείνοι που έσπειραν το σπόρο του μίσους
Και δεν πίστευαν πως θα ήμουν τόσο δύσπεπτος
Και από το αθώο αίμα
Θα άνθιζαν οι μαργαρίτες και τα τριαντάφυλλα της άνοιξής μου
Μου φυλάκισαν την πατρίδα, με φίμωσαν
Και μου στέρησαν τη θάλασσα των ταξιδιών
Ωστόσο εγώ είχα δημιουργήσει μια περίλαμπρη Αργώ
Ήμουν ο σωτήρας και ο ναυαγός
Στα μεγάλα ναυάγια του αιώνα
Με δίδαξαν το κομμένο αυτί του Βαν Γκογκ
Και μια Αφροδίτη με σπασμένα άκρα
Με δίδαξε το σκληρό ψωμί του πόνου
Η σπασμένη λύρα του Ορφέα και οι κεραυνοί του Δία
Με δίδαξε η μυθολογία της πέτρας και η περηφάνια του όρους
Πάνω στην οποία βλάστησαν τα κύτταρα μου
Με δίδαξαν τα πουλιά της θύελλας κι ένα λουλούδι στο βράχο
Βράχο το βράχο σκαρφάλωσα
Στα κακοτράχαλα μονοπάτια του χρόνου
Σκαλί το σκαλί έφτασα στο βάθρο της παλικαριάς
Ν’ αγκαλιάσω τον ήλιο.
Μ’ ένα ξύλινο άροτρο από την ιερά φηγό
Όργωσα τα χωράφια μου
Και με κονδύλι πίσω από την αμπαρωμένη πύλη
Έγραψα το τραγούδι μου
Στις αέρινες πεδιάδες του κλαρίνου
Με δίδαξαν εκείνοι που τους πλήγωσαν τα πόδια του χορού
Που είχαν λαμπάδα την ψυχή
Και λαμποκοπούν με την ευρύνοια του πνεύματος
Σπαθί στις καταιγίδες
Με δίδαξε η ευοίωνη ευγένεια του θεού της καλοσύνης
Με δίδαξαν το άλογο και ο σκύλος, η αλεπού και ο λύκος
Με δίδαξαν…
Πέτρος Τσερκέζης
Από τη συλλογή «ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου