Τη δικαιοσύνη οι πρόγονοι θεωρούσανε τυφλή
Κρατώντας μία ζυγαριά.
Αντίστοιχα οι Ρωμαίοι προσέθεσαν και ξίφος.
Ποιος όμως απαρνήθηκε το σπαθί για τιμαφλή
Και της τύχης τη ζαριά;
Πόσοι για το κέρδος,απέβαλαν τ’αθώου ύφος;
Θαρρώ πως η δικαιοσύνη μοιάζει με το κερί
Που ο τυφλός εάν τ’ανάψει θα καεί-
¨Ετσι σβηστό τ’αφήνει,να’χει ζωή γερή
Και να εξασφαλίζει του επιούσιου το φαϊ.
Ερμητικά κλειστα τα μάτια του,στη αδικία
Και με ζυγο και σπάθη κρατά δήθεν ισορροπία
Αφού η δικαιοσύνη, είναι τυφλή κα με ζυγό
Αφήνεται στις Ερυνύες, Ατη,Νέμεση και Τίσι
ν ‘αποδώσουν τιμωρία στο άδικο,μετά τη ζήση
και τιμωρείται ο αθώος ,για το σπάσιμο στ’αυγό.
Άλλο κλέφτης,κι’άλλο ληστής νομικώς καθιερώσανε
και το κάθε άμοιρο Αγιάννη στα κάτεργα τον χώσανε.
Κερί λοιπόν το δίκαιο που πρέπει να ανάβεται
κι’αυτόματα τον άδικο ευθύς να κατακαίγεται.
Το δίκαιο απ’ εντολή του άδικου,αλί,διαταράσσεται,
Κι’ετσι ο αναίτιος στο κόσμο άνισα ζεματίζεται.
Η δικαιοσύνη, ένα κερί πάντα κρατά σβησμένο
και τ’άνάβει για «συγχώρεση» στον αθώο πεθαμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου