Τσιμπιρλή Βίκυ: Κι εκεί , στ΄απότομα ίσθμια των ποιημάτων μου , καταποντίζονται οι στίχοι μου και οι λέξεις οι χωρίς ομοιοκαταληξία , στέκουν σαν συμπληγάδες , καρφωμένες σε κάθετην αμμουδιά !!

 ΑΓΑΠΗ

Ό που αγαπά , δεν ξ-αγαπά ,

σαν λευτερώνει κάτι ,

σαν το πουλάκι που όλο τσιγκλά ,

τα σύρματα απ΄τον χάρτη !

Αν κάθε τόσο και συχνά ,

σηκώνει φασαρία ,

πως είν΄τα όρια στενά ,

κι όλο βογκά με σαματά ,

τότε κι εσύ που΄χεις καρδιά ,

δος του ξελεφτερία !

Κι αν τα σποράκια τα ζεστά ,

στην χούφτα σου ξεμείναν ,

ρίχνε από λίγο το πρωί ,

να τα ραμφίζει την αυγή ,

και να περνά τον μήνα....

Κι αν έχεις το περίσσεμα,

που δεν θα το τιμήσει ,

κάνε το ποίημα βαθύ ,

να σ΄ανασταίνει το φιλί,

που τού΄δωσες μια δύση.....

**

ΣΤΕΚΕΙΣ ΣΑΝ ΚΑΣΤΡΟ

Σήκωσα μια πέτρα της καρδιάς μου ,

να ξεκαταχωνιάσεις και να βγεις,

γιατί αλυχτούσες επίμονα

και γρατζούναγες κάθε τόσο,

τις διψασμένες και στερημένες της ρίζες !

Να βγεις !

Να κάνεις αυτό που νιώθεις ,

όποια στιγμή το νιώθεις ,

για όποιον και για ό,τι το νιώθεις ,

σύμφωνα με τον άνεμο

που σε κυβερνά !

Δεν σ΄απελαύνω απ΄το σύμπαν μου,

μήτε απ΄τον μικρόκοσμο μου !

Εγώ θα συνεχίζω ,

με νερό και αλάτι ,

ανάγλυφο να χτίζω το σώμα σου,

στ΄αμμουδερά μου καρνάγια

και τ΄όνομα σου θα διασταυρώνεται

αλάθητα με την αυγή ,

πάνω στα δάχτυλά μου !

Γιατί τί νοήμα θα κρύβαν οι ουρανοί,

αν έλειπε η φωνή σου ,

κι αν χώμα δεν γινόμουνα ,

τι θα φωτούσαν τ΄άστρα ;

Πώς θα χυνόταν θάλασσα ,

να γεννηθούν οι γλάροι ,

αν μέσα στους μυκτήρες σου,

δεν εμφυσούσα εμένα ;;

Ναι !

Εγώ θα συνεχίσω γύρω σου,

να σου προσθέτω Σύμπαν...